tag:blogger.com,1999:blog-70952574810267016652024-03-13T05:44:21.405-07:00Kleine VonkjesEr zijn geen grote vuren
die ons koude hart verwarmen
het zijn de kleine vonkjes
die het doen.
-Toon Hermans
Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.comBlogger85125tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-15089315280659482692020-08-29T12:15:00.002-07:002020-08-29T12:15:41.767-07:00'T huisje vol kleine vonkjes <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://1.bp.blogspot.com/-0PJmn6MMnqo/X0qpQ6gT8OI/AAAAAAAAA88/sQ0p_xf3HqQq5YR6j-9Vo7fgodV-Nbq0wCLcBGAsYHQ/s2048/C8F8C24A-0499-4AB4-8EBA-83587B64BD8D.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="2048" data-original-width="2048" height="640" src="https://1.bp.blogspot.com/-0PJmn6MMnqo/X0qpQ6gT8OI/AAAAAAAAA88/sQ0p_xf3HqQq5YR6j-9Vo7fgodV-Nbq0wCLcBGAsYHQ/s640/C8F8C24A-0499-4AB4-8EBA-83587B64BD8D.jpeg" /></a></div><div><br /></div>Hij staat prachtig te zijn in onze straat. Mijn verjaardagscadeau, 'T huisje vol kleine vonkjes. Een mini-bieb, met boeken om mee te nemen. Maar ook gevuld met kaarten met mooie vonkelachtige teksten om het leven van alle dag even op te lichten. Kaarten die gemaakt worden om een nostalgische crèmekleurige typemachine. <div>Al tikkend verschijnen de letters op papier en het maakt me blij. De vorm die ze hebben, de kleine onregelmatigheden. Met perfecte imperfectie krijgt de tekst vorm. Bijna magisch. </div><div><br /></div><div>Ik weet ik sla door maar dit is gewoon waar ik ontzettend blij van word. In tijden als deze waar vele onzekerheden zich voor doen is het fijn te weten dat het huisje het straatbeeld opfleurt. Mensen die even stoppen en kijken, er een boek of een kaart uithalen, het is kneuterigheid ten top en ik vind het geweldig.</div><div> </div><div>Verbeteren we de wereld hiermee? Nee dat niet. Echter in dit huis brengt het wel veel blijdschap met zich mee. De kinderen doneren boeken. Helpen met tikken en het maken van de kaarten. In de avond doen we de lampjes in de mini-bieb aan en kijken we even tevreden naar buiten. De kinderen kijken of er boeken meegenomen zijn en als er een passant stopt dan wordt dat vol blijdschap verkondigt. </div><div>Dus zo genieten wij met elkaar van 'T huisje vol kleine vonkjes en kleuren we de wereld een heel klein beetje mooier. </div><div><br /></div><div><i>Er zijn geen grote vuren die ons koude hart verwarmen, het zijn de kleine vonkjes die dat doen.</i></div><div><i> -Toon Hermans </i></div><div><br /></div><div>Liefs Pris </div>Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-30485138783316838702020-05-10T06:11:00.000-07:002020-05-10T06:16:49.312-07:00Je hoeft het niet alleen te doen<div>
<br /></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Yj1o4oZ-K4c/Xrf8_SPFUCI/AAAAAAAAA3c/HQvIYZR3deAbdhmWXn2yoz9y71EbR3hPACLcBGAsYHQ/s1600/white-rose-1713953.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="213" src="https://1.bp.blogspot.com/-Yj1o4oZ-K4c/Xrf8_SPFUCI/AAAAAAAAA3c/HQvIYZR3deAbdhmWXn2yoz9y71EbR3hPACLcBGAsYHQ/s320/white-rose-1713953.jpg" width="320" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Moederdag. Bij ons in het gezinshuis noemen we het vaak: ik vind je lief dag. Want moederdag is beladen. Er heerst een groot gemis want moeders zijn op afstand. Vandaag zijn we als gezinshuis niet alleen, want vele vieren moederdag vandaag op afstand. </div>
<div>
Zelf vier ik moederdag dit jaar voor het eerst zonder mijn moeder. Zonder dat ik haar kan bellen of naar haar toe kan. De laatste keer dat ik haar zag was op haar verjaardag in februari niet wetende dat ze er, pakweg twee weken later, niet meer zou zijn. Dat we die dag voorgoed afscheid namen wisten we beide niet. Mijn moeder had die dag loempia's gebakken. Ze propte ons helemaal vol ermee en op de terugweg hadden we de grootste lol erom. Mijn oudste, Owen had er buikpijn van maar aangezien oma zo trots op haar loempia's was durfde hij niet te weigeren. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Nooit meer zal ik vergeten waar ik stond toen ik gebeld werd met het bericht dat ze overleden was. En altijd zal ik weten hoe het voelt wanneer je hersenen blokkeren. Wanneer er een boodschap tot je komt die ze niet kunnen verwerken. De dagen rondom het afscheid waren intens maar prachtig. De liefde voelbaar het was hartverwarmend. Nooit zal ik meer hetzelfde zijn omdat ik tot een geheel nieuwe ontdekking ben gekomen.<br />
Er zijn mensen die onvoorwaardelijk voor je klaar staan. Er zijn mensen die er gewoon voor je zijn zonder iets terug te verwachten. En dat besef deed veel met me. Kaarten, bloemen, chocolade met de post verzonden. Mensen die zomaar ineens er waren om troost te bieden, mij lieten weten dat ze met me meeleefden. Mijn vriendinnen, van de Ladies Cirlce, die bij de condoleance allemaal een kaarsje bij zich hadden. Hoe de kleine vonkjes de ruimte deden oplichten zal ik blijven koesteren. Vrienden waar ik terecht kon met mijn verhaal, het heeft me veel goeds gedaan. Om hulp vragen vind ik moeilijk, het leven leerde mij dat ik het alleen moet doen. Dat ik sterk moet zijn, niet klagen en hopla altijd weer doorgaan. Maar deze periode van rouw bracht mij zoveel liefde temidden van het grote gemis. Ik heb geleerd dat ik het nooit meer alleen hoef te doen. Dat er zoveel mooie mensen op deze aarde bestaan die het beste met mij voor hebben. En dat maakt me dankbaar. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Deze tijd laat het ook zien. Temidden van al het verdriet, temidden van deze crisis, zijn er veel mensen die kleine vonkjes verspreiden. Die geheel belangeloos goed doen voor anderen. Wat is de mensheid toch mooi. En wat zijn we tot veel goeds instaat. Laten we ons daarop focussen. We staan niet alleen. We hebben elkaar nodig, samen hier doorheen. Dus hoe verdrietig ook, verwen je moeder, op afstand, wees lief voor haar. Wij gaan straks loempia's bakken en denken aan mijn moeder. We eten ons misselijk en proosten met een traantje op het leven. Want de nood voor hoop was, voor onze generatie, nog nooit zo belangrijk. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Zonnestralen kleuren donkere dagen</i></div>
<div>
<i>Sprankels van hoop lichten het leven voor even op</i></div>
<div>
<i>niet de grote vuren zijn het die ons verwarmen</i></div>
<div>
<i>het zijn de kleine vonkjes die het doen</i></div>
<div>
<br /></div>
<div>
Liefs Pris</div>
Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-77281585567200755892020-04-15T04:28:00.001-07:002020-04-15T04:44:10.252-07:00In afstand verbonden<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;">
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-D-cwCTP-4r8/XpbwnLg_MpI/AAAAAAAAA20/WNMzW-IzM3M82UJz5VJGArQKu5IZHh7_QCLcBGAsYHQ/s1600/flock-of-birds-917494.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1176" data-original-width="1600" height="235" src="https://1.bp.blogspot.com/-D-cwCTP-4r8/XpbwnLg_MpI/AAAAAAAAA20/WNMzW-IzM3M82UJz5VJGArQKu5IZHh7_QCLcBGAsYHQ/s320/flock-of-birds-917494.jpg" width="320" /></a></div>
<br /></div>
De periode in de tijd waarin we ons bevinden voelt onwerkelijk. Een knop heb ik omgezet en we leven dag bij dag. Niet wetende hoe de tijd straks zal zijn, hoe het leven er dan uit gaat zien.<br />
Sommige mensen noemen het een periode van oorlog zonder dat het echt oorlog is en ik kan me daarin vinden. De maatregelen zijn ongekend voor een land in vrijheid. Het doet me ook nadenken over alles wat ik over de tweede wereld oorlog heb gelezen.Vaak heb ik me afgevraagd welke positie ik dan zou innemen. Zou ik dapper genoeg zijn om verzet te bieden? Zou ik in stilte verder leven en hoopvol uitzien naar de dag dat de bevrijder ons land binnenkomt rijden? Of zou ik misschien tot die derde groep horen die keuzes maakt ten koste van andere? In mijn dromen ben ik natuurlijk vaak de verzetsheld, een kleine heldin die het verschil uit maakt. Maar wanneer we nu dus leven in een tijd van oorlog ben ik wellicht toch meer het stille type. Trek ik me terug binnen de veiligheid van mijn eigen wereld. Ligt de focus op het gezinshuis en de kinderen die hier binnen onze zorg leven.<br />
<br />
Wanneer ik social-media in de gaten houd en dat in oorlogsperspectief plaats, dan zie ik soldaten updates sturen over hoe het er in de frontlinie aan toe gaat. Alles wordt gedeeld, onze tijdlijnen staan vol en dat doet me fantaseren over het volgende. Wanneer het leven zoals we dat nu kennen hetzelfde zou zijn tijdens de oorlog, zou Anne Frank dan bijvoorbeeld inplaats van haar dagboek een blog bij hebben gehouden? Zouden we vlogs van verzetshelden en onderduikers op youtube zien? Ik zie veel heldendaden die om de aandacht vragen. Prachtige hartverwarmende initiatieven die mensen doen om het verschil uit te maken en dat is inspirerend.<br />
<br />
Maar er gebeurt zoveel dat we niet zien. Mensen die in stilte kleine helden zijn. Met een simpel gebaar kunnen we het verschil uitmaken. Niemand is minder belangrijk dan de ander. Een ieder die zijn steentje bijdraagt in deze tijd is in mijn ogen een held. Ook de bakker die elke dag ons brood bakt, de vuilnisman de het vuil ophaalt, de horeca-ondernemer die nu creatief moet zijn, de schilder die elke dag weer naar zijn werk toe gaat, die moeder die werkt en haar kind lesgeeft, die vader die nu alles op alles zet om zijn gezin te kunnen onderhouden, de bloemenkweker, de tuinman, de bouwvakker, de kapper, de kleine ondernemer en zo kunnen we doorgaan. Iedereen doet er toe en we hebben elkaar nodig om hierdoor te komen. Om straks het leven, onze wereld weer op te bouwen. Mag er daarom een applaus zijn voor elk mens. Gewoon voor iedereen, niemand uitgezonderd. Want jeetje wat hebben we elkaar nodig. In afstand verbonden.<br />
<br />
<i>Koester en laat u koesteren. Geef andere wat ze verdienen, en uzelf minstens ook. Blijf hopen, willen, dromen, wensen -Griet op de Beeck</i><br />
<i><br /></i>
Liefs Pris<br />
<br />
<br />Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-73451311812014232222020-04-06T07:34:00.000-07:002020-04-07T01:05:44.093-07:00Het grijs wordt groen <br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-Mtbcq9yaCak/Xos65BgbWpI/AAAAAAAAA2g/dmVjm4NceI486e8u-jBzaVWDaL70yQZ-gCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_E5310.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1106" data-original-width="1403" height="252" src="https://1.bp.blogspot.com/-Mtbcq9yaCak/Xos65BgbWpI/AAAAAAAAA2g/dmVjm4NceI486e8u-jBzaVWDaL70yQZ-gCLcBGAsYHQ/s320/IMG_E5310.JPG" width="320" /></a></div>
<br />
<br />
De zon schijnt, de vogels fluiten, het is lente. De natuur vervolgt haar gebruikelijke plan. Het grijs wordt groen en de lucht kleurt blauw. Na een weekend lang genieten begint op maandagochtend de realiteit. We leven nog steeds te midden van een crisis. Er is niet veel veranderd behalve dat onze wangen kleur hebben gekregen.<br />
De fietsen blijven in de schuur en zes kinderen schuiven na het ontbijt achter hun schoolwerk. De gezinshuisvader zet zijn pet van schoolmeester op en de gezinshuismoeder verdwijnt in het kantoor om de administratie bij te werken.<br />
<br />
Ik kijk op de planning van de komende weken en voel me lichtelijk benauwd. Het is veel en het duurt nog lang. Ik denk terug aan het afgelopen weekend. De dankbaarheid die ik ervoer. Dat er voldoende ruimte om ons heen is. Dat we naar buiten kunnen, dat ervoor iedereen een eigen plekje is om je terug te trekken. Maar ik heb ook zorgen, ik zie de stress bij kinderen.<br />
Kinderen met een beperking hebben duidelijkheid nodig, overzicht en structuur. En dat kunnen we nu niet volledig geven. Ook na 27 april is de kans aanwezig dat de maatregelen verlengt worden. Elk bezoek moet vooraf afgewogen worden, een verkoudheid kan zomaar roet in het eten strooien. Die onzekerheid brengt onrust. We compenseren dit door dagelijks een vaste routine aan te houden. De gebruikelijke afspraken blijven gelden. Het geeft houvast en maakt dat als we zien dat een kind het nodig heeft, we de teugels iets kunnen laten vieren.<br />
Het is zoeken tussen veiligheid en welbevinden. Als gezinshuismoeder ervaar ik een grote verantwoordelijkheid. Voor mijn eigen kinderen maar juist ook voor de kinderen die aan mij zijn toe vertrouwt. Hoe komen we deze tijd door met elkaar.<br />
<br />
Het is een tijd van bewustwording en zelfreflectie hoor ik mensen zeggen. Ik hoor ze zeggen dat deze tijd ook goede dingen voort gaat brengen. En ik denk ook wel dat dat waar is hoor. Ik ben me bewust van hoe goed we het hebben. En ik denk na over hoe ik straks kan zorgen dat ik minder druk ervaar door het werk.<br />
Maar toch vraag ik me af hé, wanneer je aan het overleven bent. Je met zorgen kampt over je baan. Je je kinderen niet kan zien. Je afscheid moet nemen van iemand terwijl je daar niet fysiek bij aanwezig kan zijn. Je weet dat iemand met psychiatrische problemen verder wegzakt door deze crisis. Hoe kan je dan nadenken over het goeds wat hieruit voort zal komen? Hoe doe je dat dan?<br />
<br />
Zelf hap ik met regelmaat naar lucht en hoop ik dat het uiteindelijk goed zal komen. In de avond kruip ik tegen manlief aan om troost te zoeken voor dat wat mijn hersens niet kunnen bevatten. Ik zou willen dat ik vol hoop zat, dat ik elke dag positief kon beginnen. Maar dat lukt me niet en ik houd het daarom klein. Mij helpt het om dag voor dag te leven. Elke dag als een stapje vooruit te beschouwen. Niet wetende waar we zitten in het proces, wanneer we onze levens weer kunnen oppakken. En door soms gewoon weg te vluchten in mijn bubbel. Uitkijken over de weilanden, de natuur zien ontwaken, de vogels horen fluiten en proosten op de lente. Wees niet alleen lief voor andere maar nu ook extra lief voor jezelf.<br />
<br />
<i>There is hope after despair and many suns after darkness -Rumi </i><br />
<i><br /></i>
Liefs Pris<br />
<br />
<br />Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-17491541610553147012020-04-01T05:35:00.000-07:002020-04-01T05:41:30.337-07:00Kwetsbare kinderen <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-ZcvOy90D1RQ/XoSKKapw51I/AAAAAAAAA2U/gjwlhMM8Ez0JKVJ4M3mrevEGjOxCbq2ZQCLcBGAsYHQ/s1600/IMG_1622.JPG" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1067" data-original-width="1600" height="266" src="https://1.bp.blogspot.com/-ZcvOy90D1RQ/XoSKKapw51I/AAAAAAAAA2U/gjwlhMM8Ez0JKVJ4M3mrevEGjOxCbq2ZQCLcBGAsYHQ/s400/IMG_1622.JPG" width="400" /></a></div>
<br />
Het is maandagochtend de telefoon gaat. Goedemorgen met de gemeente, hebben jullie nog een plekje vrij voor een meisje van 15? Vanaf het moment dat de scholen dichtgingen op 16 maart is dit het vijfde belletje. Ik vertel het aan de vrouw van de gemeente en ze geeft aan dat het heel druk is op het moment.<br />
Het baart me zorgen. Zelf hebben we geen plekjes beschikbaar. Mede doordat we het een enorme uitdaging vinden om de drie kinderen die bij ons wonen goed te begeleiden. Het virus zorgt voor stress bij kinderen. Bij de kinderen in het gezinshuis zien we dat de stress leidt tot een vergroting van gedragsproblemen. Nu de maatregelen verder zijn verlengd zetten we alles op alles om te zorgen dat we erdoor komen. Dat niemand door een crisis eruit knalt. De kinderen die al een plekje bij ons hebben gaan voor, we hebben hen een veilige plek beloofd. Een nieuwe plaatsing zorgt voor teveel extra spanning. Dus ook nu moeten we met ons hoofd, tegen elk gevoel in, nee zeggen.<br />
<br />
Het doet pijn en ik maak me zorgen. Zorgen om de kinderen uit kwetsbare gezinnen. Nu school wegvalt hoe kunnen we als maatschappij zicht houden op deze kinderen? Voor vele van hen is school een plekje om bij te komen.<br />
Ik maak me zorgen om kinderen die in pleeggezinnen en gezinshuizen wonen? Hoe voorkomen we dat kinderen door het wegvallen van structuren in ernstige gedragsproblemen raken? Hoe voorkom je dat je als opvoeder uitgeput raakt? Voor vele gaan bezoeken nu niet door. Dat is schrijnend en moeilijk uit te leggen. Het kan voor weerstand zorgen ook binnen de netwerken. Zoveel nieuwe uitdagingen zoveel vragen die we moeizaam kunnen beantwoorden.<br />
<br />
Tijden als deze werpen ons terug, we beseffen ons opnieuw wat er toe doet.<br />
De impact van alles gaan we verwacht ik pas inzien nadat we langzaamaan onze levens weer kunnen opbouwen. Iedereen krijgt ermee te maken. Niemand ontkomt aan de gevolgen van dit virus. Wees daarom lief voor jezelf en elkaar. Kijk eens in de straat rond. Welke gezinnen kunnen wat extra hulp gebruiken? Wat kunnen we nu doen voor een ander? En maak je je echt zorgen om een kind, informeer dan eens bij school of ze het kindje in het vizier hebben. Ons land bestaat uit miljoenen kleine helden en vandaag kan jij er eentje zijn. En veel is niet nodig voor een heldendaad het zijn de kleine vonkjes die het verschil uitmaken.<br />
<br />
<i>Elk tijdperk heeft duizenden helden die in geen enkel geschiedenisboek staan vermeld. -Otto Weis</i><br />
<br />
Liefs Pris<br />
<br />Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-4487046241475942082018-06-14T01:56:00.000-07:002018-06-14T01:59:10.922-07:00Stilte Koning <br />
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
Een donkere wolk vult de kamer. Als een dikke laag mist hangt het om hem heen. Met stilzwijgen omhuld hij zich. Hij is een vesting omringt door een stilte leger. Het doen alsof het hem niet raakt, het negeren van de situatie, van andere personen om hem heen heeft hij tot in perfectie verfijnt. </div>
<div style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;">
En terwijl hij zijn rol uitspeelt, lopen de figuranten op eieren. Alle spelers hebben er last van, iedereen op het toneel voelt zich ongemakkelijk. Schreeuwde hij maar, ging hij het gevecht maar aan. Dan zou iedereen weten wat te moeten doen, dan hadden ze kans te stralen in een rol van verdediging. Maar dat doet hij niet, hij is alleen maar stil en trekt zijn neusje parmantig in de lucht.</div>
<br />
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-nJbd-SjBtD8/WyIso42QT3I/AAAAAAAAAro/jZmXPuVl3C0xC7i5inu-bZVoD6nIlOT-wCLcBGAs/s1600/castle-2079920_960_720.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="593" data-original-width="960" height="197" src="https://2.bp.blogspot.com/-nJbd-SjBtD8/WyIso42QT3I/AAAAAAAAAro/jZmXPuVl3C0xC7i5inu-bZVoD6nIlOT-wCLcBGAs/s320/castle-2079920_960_720.jpg" width="320" /></a>Hechtingsproblemen uiten zich in verschillende vormen. We hebben de vechters, de stampers, de slopers, de pesters en de stelers. Maar er zijn ook de ijsprinsessen, de stille muizen met blikken die bijna dodelijk zijn. En vooral die groep van stilte koningen zijn moeilijk te overmeesteren. Ze stellen je op de proef, testen je uit. Ben jij wel echt te vertrouwen.<br />
Ze drijven je tot wanhoop, roepen gevoelens op van onmacht. Ze vragen het uiterste van je kunnen. Alles zodat ze stukje bij beetje gaten durven te laten vallen in hun muur van vuur. Een mini stapje kom je dichterbij maar voordat je het doorhebt slaan de vlammen opnieuw de hoogte in. Vult die donkeren stilzwijgende wolk opnieuw je huis.<br />
<br />
Maar de ervaring heeft je geleerd dat een hele lange adem, jaren van opbouwen, kan helpen het vuur onder controle te krijgen. Dat er kieren ontstaan in de vesting en dat een leven kan veranderen. Dat iemand heel langzaam verbinding durft te zoeken. En hoewel aantrekken en afstoten niet volledig verdwijnt kom je stapje voor stapje verder.<br />
<br />
Temidden van rookpluimen houd ik mezelf dat voor ogen. Dat op een dag, op een moment in de tijd, mijn water van geduld, liefde, betrouwbaarheid en expertise het vuur van de wanhoop zal blussen.<br />
<br />
<i>Off course I'll hurt you. Ofcourse you'll hurt me. Of course we will hurt each other. But this is the very condition of existence. To become spring, means accepting the risk of winter. To became presence, means accepting the risk of absence. -The Little Prince, Antoine de Saint-Exupéry</i><br />
<i><br /></i>
Liefs PrisPriscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-75740024678274111602018-05-10T05:17:00.001-07:002018-05-10T05:33:07.578-07:00Perfect imperfect <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-PsFAnu4XJew/WvQ2syLkCxI/AAAAAAAAAq4/Nw2OSiJP7KgsdAaXy5wlSbKXMzm5dlddgCLcBGAs/s1600/sailing-3381551_960_720.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="639" data-original-width="960" height="213" src="https://1.bp.blogspot.com/-PsFAnu4XJew/WvQ2syLkCxI/AAAAAAAAAq4/Nw2OSiJP7KgsdAaXy5wlSbKXMzm5dlddgCLcBGAs/s320/sailing-3381551_960_720.jpg" width="320" /></a></div>
Terwijl de wereld draait en de seizoenen in elkaar overgaan ben ik verder met mijn ontdekkingsreis gegaan. Een reis binnenin mijn ziel, een zoektocht naar mijn ik. Naar dat meisje binnenin, naar mezelf het onverwoestbare kind.<br />
Stil staan bij wat er diep in mij leeft. Loskomen van alle invloeden die mijn ik hebben misvormt. Op avontuur naar de authentiekheid van mijn wezen. Naar mijn blauwdruk beschreven voordat deze wereld bestond.<br />
<br />
In de ogen van deze wereld is die authentieke ik verreweg van perfect. Onbevangen en vrij los van verwachtingen van mensen. En daar maakt mijn authentieke ik op de eerste plaats geen vrienden mee. Die ik, die opstaat voor dat wat onrechtvaardig is, die roept en schreeuwt daar waar dat ongepast zou zijn. Geleerd heb ik dat ik soms te hard schreeuw, geleerd heb ik dat ik soms te fel roep. In het verleden overspoelde me dat met schaamte, want dat zou niet mogen. Nu echter zie ik het als een perfecte imperfectie. Want in een wereld vol onrecht, in een werkveld waar weinig mensen echt tegen de stroom in durven te gaan, ben ik trots op dat onverwoestbare meisje met een groot gevoel voor rechtvaardigheid.<br />
<br />
Dat meisje ging de laatste jaren gebukt onder religieuze overtuigingen. Die haar vertelde dat je niet mag oordelen. Dat je altijd onpartijdig moet zijn, want er bestaan twee waarheden. Dat meisje had het niet gemakkelijk. Staan blijven in een wereld waar alles onder de mantel der liefde bedekt dient te worden, was een uitdaging. Ze ging dan ook kopje onder. Joeg mensen tegen zich in het harnas, des ondanks ben ik trots op haar.<br />
Nog steeds lees ik regelmatig de ergste hersenspinsels op internet, religieuze uitspraken die mensen in verwarring brengen. Die oprechte mensen doen twijfelen aan zichzelf en waardoor onrecht hoogtijdagen kan vieren binnen de muren van de kerk. Dan wil ik mensen bellen met de vraag of ze wel snappen wat ze net geliked hebben. Posts vol verdraaiingen die aanroepen waarheden te verwerpen, die mensen manipuleren geld te doneren en die bijbelteksten uit hun context trekken. En alle duimpjes gaan omhoog. Ik ben zo dankbaar dat de wind mij een andere kant op heeft geduwd.<br />
<br />
Het meisje binnenin mij krijgt steeds meer een podium, ze is daar en gaat hand in hand met mijn volwassen ik. Die door het onverwoestbare kind te erkennen steeds meer in verbinding staat met haarzelf. Mijn reis is nog niet voorbij, maar vele hoofdstukken zijn doorgenomen en ik zie uit naar de bladzijdes die nog beschreven gaan worden. Steeds meer ontdek ik dat mijn 'journey of freedom', het beste is wat ik mezelf kon gunnen. Ik mag perfect imperfect zijn.<br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><i><span style="background-color: white; color: #333333;">There are a thousand ways to kneel and kiss the ground; there are a thousand ways to go home again. </span></i><i><span style="color: #333333;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(51, 51, 51);">-Rumi </span></span></i></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><i><span style="color: #333333;"><span style="background-color: white; caret-color: rgb(51, 51, 51);"><br /></span></span></i></span>
<br />
<div>
Liefs Pris</div>
<div>
<br /></div>
Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-88137084775042994852017-12-01T02:12:00.000-08:002017-12-01T02:12:00.973-08:00Voelen<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-AgttpBGqIIs/WiEoRGKDY_I/AAAAAAAAApM/icITOfDHaccXI0wTyg2COrOD9CSfV-5zACLcBGAs/s1600/woman-2877322_960_720.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="213" src="https://2.bp.blogspot.com/-AgttpBGqIIs/WiEoRGKDY_I/AAAAAAAAApM/icITOfDHaccXI0wTyg2COrOD9CSfV-5zACLcBGAs/s320/woman-2877322_960_720.jpg" width="320" /></a></div>
Als klein meisje worstelde ik met het gevoel nooit goed genoeg te zijn. In een huis waar alcohol regeerde in samenwerking met de nodige agressie leerde ik al snel te overleven.<br />
Mijn strategie was mezelf verdedigen. Ik voelde me schuldig als er ruzie was en ik ervoer op die momenten dat het kwam door iets wat ik fout deed. Niemand die mij vertelde; 'Meisje het is niet jouw schuld, lieverd het komt niet door jou.'<br />
Voor mijn gevoel was ik nooit goed genoeg en altijd ervoer ik stress. Spanning omdat de momenten van gezelligheid gevangen zaten in een fragiel laagje porselein. Niet veel hoefde er te gebeuren om dat laagje kapot te krijgen en ons weer in de realiteit te brengen.<br />
De realiteit van een gezin dat nog minder deed dan overleven.<br />
<br />
Steeds meer besef ik me op momenten dat, dat oude gevoel als een pijnscheut mijn lijf binnentreed. Jaren heb ik het proberen te onderdrukken maar dat lukt me steeds minder. Sinds ik meer probeer te luisteren naar mijn ziel. En ik mijn hart wil laten spreken om me de weg te wijzen kan ik er niet onderuit. Ik herken steeds vaker dat ik reageer vanuit dat oude gevoel. En dat mijn perfectionisme voortkomt vanuit de tragedie van het kind, dat weet ik inmiddels ook. Toch de volgende stap zetten is niet makkelijk. Maar misschien is de stap die ik denk te moeten zetten ook wel niet de juiste.<br />
<br />
Mijn wens is dat dit gevoel vernietigd wordt, verdwijnt, verzwelgt in de duistere diepte van de aarde. Dat nooit meer ik die pijn hoef te voelen, dat nooit meer ik het gevoel ervaar mezelf te moeten verdedigen. Maar wellicht is die stap voor nu niet realistisch en voel ik me juist schuldig doordat ik opnieuw de lat te hoog leg voor mijzelf.<br />
Dat ik het gevoel herken en mijn handelen daarop aanpas is al een enorme groei die ik heb doorgemaakt. Gewoon voelen dat het er is, is het begin van nieuwe stappen zetten. Terwijl ik het op schrijf begint het te landen. Deze blog als een therapeutische les voor mijn hoofd en hart. Ik ben op de goede weg en jeetje wat is het leven mooi.<br />
Hoe fantastisch is het dat het leven ons de kans schenkt vanuit de puinhoop te herrijzen. Te bouwen met minimalistische middelen om een prachtig bouwwerk neer te zetten. Gemakkelijk is het niet, maar dat heeft niemand ook beloofd. Maar het is wel veel mooier dan ik vroeger dacht dat het zou kunnen zijn.<br />
<br />
Welke verlangens leven er in jouw hart? Waar gaat het sneller van kloppen? Welke pijnen uit het verleden durf jij nu te voelen?<br />
Vandaag besef ik me even voor het nu dat het goed genoeg is. Dat ik niet beter kan dan dit en dat dit al heel erg goed is. Ik ben goed zoals ik ben.<br />
<br />
<i>Hoe dat precies moet, leven, daar ben ik nog niet helemaal achter, maar ik kan redelijk doen alsof. Dat is een begin vind ik. -Griet op de Beeck, Vele hemels boven de zevende</i><br />
<i><br /></i>
Liefs PrisPriscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-83446493830380503982017-09-14T04:29:00.000-07:002017-09-14T04:29:50.109-07:00Depressie <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-s0cwBGQcnaE/WbpoEKf2AoI/AAAAAAAAAn8/ZOG_VMjxf88LmVjpz8eVuqmXxmTcQEt3ACLcBGAs/s1600/worried-girl-413690_960_720.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="960" height="213" src="https://4.bp.blogspot.com/-s0cwBGQcnaE/WbpoEKf2AoI/AAAAAAAAAn8/ZOG_VMjxf88LmVjpz8eVuqmXxmTcQEt3ACLcBGAs/s320/worried-girl-413690_960_720.jpg" width="320" /></a></div>
De duisternis doet zijn intrede en knaagt diep van binnen. Donkere wolken pakken samen en dalen neer rondom mij. Gehuld te midden van mist worstel ik om uit dit weemoedige gevoel te komen. Het gevoel van niet goed genoeg, van altijd net tekort. Een gevecht met mijn innerlijke wezen, de strijd tegen een negatief gevoel dat ik niet zou mogen voelen, maakt dat de negatieve spiraal me nog sneller naar beneden trekt.<br />
Wanhoop, intense pijn, teleurstelling en verdriet. In de mensheid, in de wereld, in mezelf en alles om me heen. Een pikzwarte laag van depressie waartegen ik moedeloos ten strijde trek. Ik zou gelukkig moeten zijn, me goed moeten voelen, ik zou toch moeten genieten van alles wat ik heb. Die worsteling zorgt dat ik mezelf steeds meer zie als een ellendig verwend nest voor wie nooit iets goed genoeg is.<br />
<br />
Lief mooi mens stop te strijden. Stop met te vinden dat je, je zo niet mag voelen. Stop met het verbergen van die diepe pijn en accepteer het proces. Nodig je gevoelens uit, nodig al die negatieve gedachten eens uit voor een kopje koffie. Kijk ze eens recht in de ogen. Want hoe je ook vecht en hoe zeer je ook vindt dat je, je niet zo zou mogen voelen. De realiteit laat iets anders zien. Want keer op keer is daar dezelfde strijd en eerlijk waar wie probeer je voor de gek te houden? De buitenwereld, je God of misschien toch gewoon jezelf? Ren toch niet weg voordat wat je voelt, accepteer het en leer daar vanuit leven. Overschreeuwen helpt je niet, kom het onderogen en vanuit daar zal je leren leven. Vanuit die plek zal je leren vliegen, leren opstijgen met vleugels van arenden.<br />
<br />
Pak iemands hand, sluit voor een moment je ogen. Luister naar je hart zonder oordeel. En leef in het nu, te midden van de donkere dagen. Geniet van de vonkjes die doorbreken. Op de plek van je wonden zal het licht binnendringen. Zal je stralen temidden van puin.<br />
<br />
<b><i>The guest house</i></b><br />
<i><br /></i>
<i>This being human is a guest house.</i><br />
<i>Every morning a new arrival.</i><br />
<i><br /></i>
<i>A joy, a depression, a meanness,</i><br />
<i>some momentary awareness comes</i><br />
<i>as a unexpected visitor.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Welcome and entertain them all!</i><br />
<i>Even if they're a crowd of sorrows, </i><br />
<i>who violently sweep your house</i><br />
<i>empty of its furniture,</i><br />
<i>still, treat each guest honorably.</i><br />
<i>He may be clearing you out</i><br />
<i>for some new delight. </i><br />
<i><br /></i>
<i>The dark thought, the shame, the malice,</i><br />
<i>meet them at the door laughing,</i><br />
<i>and invite them in.</i><br />
<i><br /></i>
<i>Be grateful for whoever comes, </i><br />
<i>because each has been sent</i><br />
<i>as a guide from beyond </i><br />
<i> -Mewlana Jalaluddin Rumi </i><br />
<i><br /></i>
Liefs Pris<br />
<br />Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-43277596365766967942017-07-18T10:45:00.001-07:002017-07-18T23:43:14.573-07:00De reis<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-OfAi4e_s57U/WW5Iu1q9VMI/AAAAAAAAAnY/hzf-sURYxKopx46zYydozK8YW824EpuzwCLcBGAs/s1600/polish-tatras-394163_960_720.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="814" height="283" src="https://4.bp.blogspot.com/-OfAi4e_s57U/WW5Iu1q9VMI/AAAAAAAAAnY/hzf-sURYxKopx46zYydozK8YW824EpuzwCLcBGAs/s320/polish-tatras-394163_960_720.jpg" width="320" /></a></div>
Wandelend door het dal ligt daar voor me in de verte de berg gehuld in mis. Mijn benen zijn moe maar ik weet dat ik door zal moeten trekken. Hier in het dal ben ik niet veilig. De openheid ervan zal me geen beschutting bieden tegen kou en regen. Laat staan dat ik hier de wilde dieren op afstand kan houden. Eenzaamheid zet zich vast in mijn botten, ik ril ervan. Hoe lang ben ik al onderweg? De vermoeidheid blokkeert mijn gedachten. Ik moet voortbewegen en een kloof vinden in de rots om de nacht door te brengen. Het is niet ver meer en ik kan me overgeven aan de slaap. De laatste druppels vocht knijp ik uit mijn drinkfles, voor een moment verlichten ze de droogte in mijn mond.<br />
<br />
De reis op weg naar nieuwe idealen, naar gebieden nog nooit ontdekt is soms zwaar. Maanden terug vertrok ik uit het dorp genaamd; Vertrouwd. Langzaam ontstaat er verwijdering met de mensen waarmee ik leefde in het dorp. De reden van mijn reis hebben ze nooit echt begrepen. Hoe ik mijn best ook deed ik kon ze niet overtuigen. Het contact verloopt moeizaam, steeds minder postduiven komen mijn kant op. Maar ik moest kiezen voor mijn overtuiging, de noodzaak om deze reis te maken.<br />
Te midden van de eenzaamheid, in de dagen dat ik alleen onder de sterrenhemel sliep, besefte ik me dat ik dit eerder heb meegemaakt. Dat keer op keer wanneer ik enthousiast was vanwege een nieuwe weg waarvan ik ervoer dat ik die in moest slaan, eenzaamheid mijn vergezelde op mijn reis.<br />
Het is niet de eerste keer dat ik gemerkt heb dat het geloof zo diepgeworteld zit in de mens. En dat wanneer je daarin niet meer ten volste kan delen kostbare contacten langzaamaan beginnen op te lossen. Dat doet pijn, het breekt je op.<br />
Soms kan ik al bijna voor me zien, hoe opnieuw hoofden zich omdraaien wanneer ze me vanuit de verte zien aankomen. Mijn ervaringen op mijn reis worden als gevaarlijk beschouwd, als verwerpelijk niet passend binnen de leerstellingen vanuit het dorp. Een leegte, een gevoel van melancholie is voelbaar in mijn lichaam. Het gemis van alles wat ooit zo vertrouwd voor me was.<br />
<br />
Eindelijk bereik ik de voet van de berg. En al na een korte klim vind ik de perfecte plek om te slapen. Onderweg lukte het me om een haasje te vangen. Ik ontsteek een vuur met het hout dat ik gesprokkeld had. Ik rooster het vlees en bijt erin. De smaak zo intens vervuld mijn lijf met kracht. De avond is gevallen en onder de sterrenhemel denk ik aan alles wat ik tijdens deze reis heb meegemaakt. Aan al die ontdekkingen, aan al die mensen die ik ben tegengekomen. Maar ook aan de momenten dat eenzaamheid tegen me sprak. Teruggaan is geen optie meer. Dit pad is voor me uitgestippeld en ik moet me klaar maken voor de grote klim die voor me ligt. De legende heeft me verteld dat achter deze berg, Wijsheid woont in het dal genaamd Vrijheid. Dat daar een dorp op me wacht van mensen die, net als ik, deze reis hebben afgelegd. Dat Wijsheid voor mij een slaapplekje heeft vrijgemaakt en dat ik voor een periode in de tijd ik mag leren van de mensen in het dorp. Wanneer ik daar aankom zal ik als eerste een postduif opweg sturen naar het dorp waar ik zo vertrouwd was. De mensen die ik mis en waarvan ik hou, laten weten dat het goed met me gaat. Want ondanks de ervaringen uit het verleden hoop ik diep van binnen dat deze keer het anders zal zijn. Dat niet altijd bij het vinden van jezelf, je vriendschappen hoeft te verliezen.<br />
<br />
<i>All that is gold does not glitter,</i><br />
<i>Not all those who wonder are lost;</i><br />
<i>The old that is strong does not wither,</i><br />
<i>Deep roots are not reached by the frost.</i><br />
<i>From the ashes a fire shall be woken,</i><br />
<i>A light from the shadows shall spring;</i><br />
<i>Renewed shall be blade that was broken,</i><br />
<i>the crown less again shall be king. </i><br />
<i>-J.R.R. Tolkien</i><br />
<br />
Liefs Pris<br />
<br />
<br />Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-45086181680239226762017-07-11T03:27:00.002-07:002017-07-11T03:49:46.852-07:00De belofte <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-iSPvjpOPerQ/WWSmU3j3VfI/AAAAAAAAAnI/586TOem0vWsGeIdpWlEB-tiZnhujhNVKgCLcBGAs/s1600/forest-2386721_960_720.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="352" data-original-width="960" height="146" src="https://2.bp.blogspot.com/-iSPvjpOPerQ/WWSmU3j3VfI/AAAAAAAAAnI/586TOem0vWsGeIdpWlEB-tiZnhujhNVKgCLcBGAs/s400/forest-2386721_960_720.jpg" width="400" /></a></div>
Soms overkomt het me dat ik ineens overspoeld raak met het besef van dat wat we zijn aangegaan. De belofte aan een kind dat het groot mag groeien binnen ons gezin. Dat we er altijd zullen zijn ook wanneer het moeilijk is. Dat we niet zomaar opgeven maar tot het uiterste gaan om die belofte te blijven nakomen. En dat gevoel overspoeld me in de ene periode meer dan in de andere. In het bijzonder extra wanneer er net een kindje bij ons is komen wonen waarvan het perspectief is dat het groot mag groeien bij ons thuis. Een belofte die je aan gaat, een bewuste keuze die we maken, zonder een kind echt te kennen. Gebaseerd op een methodisch onderzoek waarin we goed proberen te matchen. Maar hoe zorgvuldig we ook matchen het geeft nooit garantie voor de toekomst. Er moet ook een gevoel zijn naar een kind toe, een overtuiging diep van binnen. Ja, we gaan voor jou!<br />
<br />
We zijn professionals die werken met ons hart. Maar alleen ons hart mag nooit leidend zijn. Ons verstand daarentegen ook niet, want we willen verder kijken dan alleen een dossier. We willen het kind erachter zien.<br />
Er zijn zoveel aanvragen om te onderzoeken. Te vaak nee om te zeggen, doordat we niet meer ruimte hebben of doordat we de veiligheid niet kunnen waarborgen.<br />
En dan is er nu ineens ook een nieuwe dimensie ontstaan, de Facebook berichten waarin we getagged worden. Een oproep waarin er pleegouders gezocht worden voor een kind dat geen plekje heeft. Alsof het om een advertentie van een hondje gaat! Ik snap de nood hoor begrijp me goed, mijn telefoon staat roodgloeiend, maar is dit de manier waarop dit anno 2017 moet gaan? Is dit de moderne manier van het werven van een goed thuis voor een kind in nood? In hoeverre gaan ouders zich dan aanmelden op basis van een emotie? En in hoeverre kan je dan een plek garanderen waarin een kind daadwerkelijk groot mag groeien?<br />
<br />
Zo zag ik laatst een oproep voor pleegouders waar mensen op reageerden met; "Ja, Leuk!" Ja, Leuk?! vraag ik me dan af. Het opvangen van pleegkinderen is heel veel maar ik zou het in eerste instantie niet willen omschrijven als Ja, Leuk! Een puppy is leuk of een kitten eigenlijk ook wel. Maar een pleegkind dat zoveel heeft meegemaakt opvangen is niet leuk! Het is intens, het gaat het uiterste van je vragen. Het staat verre af van elk geromantiseerd beeld dat je hebt. Het verdriet van het kind zal je tot in het diepste raken en dan niet te vergeten het gevoel van machteloosheid wanneer er dingen besloten worden waar je niet achterstaat. Zaken die je moet uitwerken omdat jij uiteindelijk niets te zeggen hebt over het kind waar je al je tijd en aandacht in investeert. En geloof me dit kind zal zich anders gedragen dan je hoopte, want dit is een kindje met een verleden. En dan zal je je moet aanpassen je moeten verdiepen in het kind om uiteindelijk begripvol te kunnen handelen op het afwijkende gedrag dat hij of zij laat zien. Je zal soms met je handen in het haar zitten, het niet meer zien zitten en huilend in je bed liggen. Dus nee leuk is niet de omschrijving, dankbaar komt meer in de buurt. Maar dekt de lading ook niet geheel, want soms voelt het werkelijk als stank voor dank. Het is het waard, ja dat is het zeker. Ik ben blij dat ik dit kan doen en dat ik een verschil mag maken in het leven van een kind. Ik geniet ervan maar dat heeft me bloed zweet en tranen gekost. Het heeft van me gevraagd mezelf af te leggen en mezelf jaren te geven te wennen aan het gezinshuisouderschap. Inmiddels wil ik niet anders meer maar op de eerste plaats doe ik het niet omdat het; Ja leuk is. Nee ik doe het omdat ik geloof dat het verleden de toekomst van deze kinderen niet hoeft te bepalen. Besef je wat je aangaat wanneer je je huis openstelt. Doe het niet zomaar, maar maak een weloverwogen beslissing. Zorg ervoor dat je alles hebt gedaan om er voor te zorgen dat het kindje groot mag blijven groeien en besef je dat je soms de keuze zal moeten maken om toe te geven dat jou huis niet de beste plek is voor dit kind. Dat je dan afscheid zal moeten nemen en door een periode van rouw zal moeten gaan. Besef je dus goed waar je aan begint. Want een kind is geen puppy en ook een puppy verdient een weloverwogen beslissing.<br />
<br />
<i>"People have forgotten this truth," the fox said. "But you mustn't forget it. You become responsible forever for what you've tamed. You're responsible for your rose" -Antoine de Saint-Exupéry, The Little Prince </i><br />
<br />
Liefs PrisPriscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-87641100748698162832017-05-23T02:57:00.000-07:002017-05-23T23:35:13.995-07:00Onafgesloten herinneringen <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://2.bp.blogspot.com/-xssG41MnECw/WSQFq86iB1I/AAAAAAAAAmY/qeQ7EbMMr3EOtfVFHHvzQB0CLXkreTQwgCLcB/s1600/bolt-1091271__340.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://2.bp.blogspot.com/-xssG41MnECw/WSQFq86iB1I/AAAAAAAAAmY/qeQ7EbMMr3EOtfVFHHvzQB0CLXkreTQwgCLcB/s320/bolt-1091271__340.jpg" width="320" /></a></div>
Gebeurtenissen achtervolgen me in mijn gedachtes. Zo nu en dan popt er een herinnering op die me overspoeld met een stekend gevoel. In mijn leven zijn er veel momenten geweest dat ik als het ware oppakt werd door de hand van een reus en zomaar ineens ergens anders werd neergezet. Alsof de GVR mij uit mijn slaapkamer ontvoerde en mee nam naar reuzenland. Een nieuwe omgeving, een nieuwe situatie en nieuwe mensen om mee om te gaan. En dat zonder afscheid te nemen van de tijd waar in vlak daarvoor nog middenin stond. Al in mijn kindertijd zat die reuzenhand mij achterna en tot op de dag van vandaag prikken zijn vingers mij nachts in mijn slaap. Ze maken dat ik woel en geconfronteerd word met vage herinneringen aan tijden van het verleden.<br />
<br />
In het gezinshuis worden we regelmatig geconfronteerd met afscheid nemen. Met los laten van dat wat jezelf niet meer in de hand hebt. Ik zie jongeren, die net als mij, achtervolgd worden door een reuzenhand. Een hand die maakt dat ze van plek naar plek gaan zonder te settelen en te wennen. Voor hen maak ik altijd ruimte en tijd om afscheid te nemen. Ik kies voor hen bewust om juist door de moeilijkheid van het moment heen te gaan. En dat heeft me aan het denken gezet. Want als ik het voor hen zo belangrijk vind, waarom heb ik mezelf dan nooit gegund om af te sluiten zoals het hoort. Weggaan uit iets zonder het verdriet in de ogen te kijken is makkelijker. Je kunt gewoon wegstappen en verder gaan, zonder geconfronteerd te worden met dat wat te moeilijk is. En ja daar komt dan altijd dat eeuwige stekende gevoel van afwijzing bij kijken. In het bijzonder wanneer je moet breken met mensen die jaren belangrijk voor je zijn geweest. En dan trek je verder zonder stil gestaan te hebben bij dat gevoel en dan midden in de nacht komt de hand van de reus. Met zijn hand om je strot ontneemt hij je de adem en laat je voor een moment even die stekende pijn voelen.<br />
<br />
Het afsluiten van gebeurtenissen, situaties en zelfs vriendschappen hoeft niet per definitie te betekenen dat je nog een gesprek hebt. Uitpraten van gebeurtenissen waarbij je weet dat er niet echt naar je geluisterd wordt is alleen maar vermoeiend. Mensen horen wat ze willen en kunnen horen en vaak is dat hetzelfde. De waarheid is vaak alleen maar een interpretatie van de feiten. En ook die feiten zijn voor een ieder weer verschillend. Soms is het dan beter om niet fysiek het afscheid aan te gaan maar wel om stil te staan bij. En dat kan op verschillende manieren. Teruggaan naar een plek in de tijd waar de vriendschap nog helemaal goed was of waar het juist mis ging. Teruggaan naar een plek waar je genoot van de tijd waarin je leefde. De situatie voor jezelf op papier zetten of misschien nog wel beter een levensboek maken. Een boek waarin je stap voor stap ruimte geeft aan je leven, aan je herinneringen. Aan mensen die belangrijk zijn en waren. Want ook de momenten in het leven waar we niet graag over opscheppen zijn onderdeel van ons verhaal. En ook de mensen die we het niet gunnen deel te zijn van, zijn wel degelijk deel van ons leven. Als we dat erkennen en daar ruimte aan geven kunnen we zaken een plek gaan geven. Zijn we instaat werkelijk af te sluiten. Kunnen we de reuzenhand een HighFive geven, zal zijn grip minder worden en zal die reuzenhand uiteindelijk in reuzenland blijven.<br />
<br />
Ik gun mezelf vandaag de dag het moment van afsluiten. Want ik heb de ander lief zoals mezelf.<br />
<br />
<i>Closure. We all seek it. We seek the end of things and also the beginning of new things. Those things we can't find closure on, they haunt us. They pop up in our dreams, and creep into our thoughts in idle momentes, like a mind-bender that's beyond our mental capacity, a mystery that just won't ben solved. </i><br />
<br />
Liefs PrisPriscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-7691642685445740292017-04-19T02:59:00.004-07:002017-04-19T03:00:57.393-07:00In de knoop van binnen!<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-BvK-mUTVHpk/WPcvwcaX5LI/AAAAAAAAAl8/-UVzOLDGA5oDDPNSkcLFtQMuzqb216O8gCLcB/s1600/IMG_6022.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://1.bp.blogspot.com/-BvK-mUTVHpk/WPcvwcaX5LI/AAAAAAAAAl8/-UVzOLDGA5oDDPNSkcLFtQMuzqb216O8gCLcB/s400/IMG_6022.JPG" width="400" /></a></div>
Zelfs na alle kennis die ik tot me heb genomen, na alle jaren die ik al leef met deze kinderen. Zelfs na alle gesprekken die ik met ervaringsdeskundige heb gehad, blijf ik me zo nu en dan verbazen over de impact die het heeft, zorgen voor kinderen met een hechtingsstoornis.<br />
<div>
En dan niet alleen het zorgen voor die kinderen maar ook het omgaan met de netwerken die aan deze kinderen verbonden zijn. In de praktijk is het altijd anders als in het boekje en soms trap ook ik in de valkuilen die er op de loer liggen. Maar zo nu en dan zie ik heldere lichtjes ontstaan en zie ik kinderen langzaamaan veranderen. Doordat ze inzicht krijgen in de problematiek die hen kenmerkt leren ze omgaan met de handicap genaamd onveilige hechting. En voor die sporadische momenten van licht in de duisternis leef ik het leven dat ik leef. Kies ik geregeld tegen mijn eigen emoties in om er toch gewoon opnieuw voor te gaan. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
En dan is daar altijd weer die vraag; 'Maar hoe is dat dan voor je eigen kinderen, is dat niet heftig of moeilijk voor ze?' En die vraag maakt soms dat ik twijfel en dat ik in de knoop raak van binnen. Dat ik bang ben hen te kort te doen omdat ik ook anderen kinderen wil helpen. Maar dan herinner ik me de gedachte dat geen jeugd vlekkeloos verloopt. En dat je als ouders altijd keuzes zal maken, dingen zal doen waardoor je kinderen iets in moeten leveren. Maar dat is deel van het leven, je hebt mooie dagen en lelijke dagen. Vrolijke dagen en verdrietige dagen. En als ik eerlijk ben zie ik me kinderen genieten van de gezelligheid, van de kinderen waarmee ze kunnen spelen. Van altijd wel iemand die zin heeft om op de trampoline te gaan. Maar het meest genieten ze van een vrij weekend of een avondje alleen met papa en mama opstap. Dan zeggen ze: 'Deze dag was geweldig, Ooh wat was dit leuk'. En dan kom ik tot de conclusie dat vele andere kinderen de gezinsmomenten niet zo intens beleven. Ze doen dat elke dag en voor ons is het elke keer opnieuw de bevestiging van: wij horen bij elkaar. Wij zijn familie. Dat vind ik bijzonder en ja natuurlijk schiet de gedachte soms in mijn hoofd dat mijn kinderen op een dag zeggen; 'Maar papa en mama hadden geen tijd voor ons.' Of iets in de trant van: 'Ze zorgden altijd alleen maar voor anderen.' En dan bij die gedachte heb ik weer die knoop in mijn buik, dus dan neem ik tijd en vraag ik mijn kleintjes hoe het met ze gaat. Of ze het nog gezellig vinden thuis en altijd krijg ik dan een knuffel en het antwoord: 'We kunnen toch nog meer kamertjes maken, we kunnen toch meer kinderen helpen!'</div>
<div>
<br /></div>
<div>
Want als gezin doen we het met elkaar. Met elkaar stellen we ons open. Mijn kinderen leren dat niet ieder kind het makkelijk heeft en dat het heel verdrietig is wanneer je niet meer thuis kunt wonen. En het wonen met kinderen die door dat verdriet heen gaan is niet makkelijk. Het gedrag wat daarbij komt kijken is niet echt iets voor in een gezellige foto. Soms is het best heftig maar het versterkt de band tussen ons als gezin. Alle vijf voelen we dan de dankbaarheid dat wij elkaar hebben en dat onze kinderen thuis, bij hun eigen papa en mama, mogen opgroeien. En ook die dankbaarheid is eigenlijk een lichtvonkje voor ons als gezin, waardoor we blijven doen wat we doen. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Ik wil jou in een doosje doen</i></div>
<div>
<i>je beschermen tegen het leven</i></div>
<div>
<i>Maar je zal moeten leren dansen in de </i></div>
<div>
<i>zon en leren vechten in de regen</i></div>
<div>
<i> #lief leven</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
Liefs Pris</div>
<div>
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-78585214726239451892017-03-14T06:19:00.001-07:002017-03-14T06:25:46.192-07:00Stilte <a href="https://1.bp.blogspot.com/-_jyD7ywuSKM/WMfsyZqlPHI/AAAAAAAAAlc/P3xRoK7z8HMShvSdRZUHnqtiYjGOthG8gCLcB/s1600/seascapes-1641978__340.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://1.bp.blogspot.com/-_jyD7ywuSKM/WMfsyZqlPHI/AAAAAAAAAlc/P3xRoK7z8HMShvSdRZUHnqtiYjGOthG8gCLcB/s320/seascapes-1641978__340.jpg" width="320" /></a>De zonnestralen vechten zich een weg langs de verduisteringsgordijnen mijn slaapkamer binnen. Ik trek de dekens over mijn hoofd, het liefst verstop ik me voor de verantwoordelijkheden van mijn volwassen bestaan. Soms ben ik moe en wil ik wegvluchten van het werk dat er op mij wacht. Heel ver wegrennen naar een plek waar ik alleen ben. Op mezelf aangewezen, met mijn tenen in het zand en mijn ogen uitkijkend over een azuurblauwe zee die kalmpjes ontspant onder de warmte van de zon. Even geen woeste golven van emoties, die ik voor een ander in bedwang moet houden. Geen paniek telefoontjes, die van mijn vragen direct alles om te gooien en in de kolkende rivier van iemand anders wanhoop te springen. Zo nu en dan heeft mijn ziel behoefte aan een zee die lijkt te slapen en geen haast heeft te ontwaken. Vandaag is precies zo'n dag.<br />
<br />
Maar toch na wat opstart problemen zal ik uiteindelijk aan de bak moeten. Zal ik het verlangen naar de kalmte van de zee moeten parkeren en me moeten overgeven aan mijn verantwoordelijkheden. Maar voor ik dat doe lees ik eerst mijn boek uit. Stilte, van Shusaku Endo, een boek die me heeft gegrepen en me helpt antwoorden te vinden op mijn worstelingen van het christen zijn. Want hoe beleef je het geloof wanneer alles wat verbonden lijkt te zijn met dat geloof, je haren recht overeind doen staan. De gebondenheid van religie heb ik naast me neergelegd en daarmee elke basis waarop ik mijn geloof gebaseerd had in de afgrond gestort. Ik ben een afvallige in de ogen van vele, net als de hoofdpersoon in het boek; Stilte. Zijn worstelingen zijn herkenbaar, zijn hersenspinsels verhelderend. De woeste grijze zee waar hij naar kijkt zo tegenstrijdig met die azuurblauwe zee vanuit mijn gedachtes.<br />
Wanneer ik het boek uit heb, sluit ik het, houd het nog even in mijn handen. Leg het op me schoot en voor een moment blijf ik roerloos met gesloten ogen zitten. Ik overdenk mijn keuzes, mijn leven en mijn verlangens. Even sta ik stil bij het moment dat ik deze aarde zal verlaten. Wat wil ik dan achterlaten, hoe wil ik dan herinnerd worden.<br />
<br />
Een gevoel van berusting overspoeld me als een hoge golf. Het neemt me mee en legt me neer in het zandstrand van mijn gedachtes. Het is goed zoals het is. Ik ben op weg om mijn legende te leven. Ik heb me toegewijd aan een missie en daarbij moet ik accepteren dat ik niet altijd kan vluchten naar de zee van mijn dromen. Wel kan ik mijn eigen strand bewaken, als een kustwachter ervoor zorgen dat ik me niet laat meeslepen in de waan van de dag. Mijn eigen zee houd ik in de gaten, probeer te hulp te schieten wanneer nood zich voordoet in de reikwijdte van mijn vermogen.<br />
<br />
Zo begin ik mijn dag, met een zee aan gedachtes en een ferme beslissing om te genieten van het hier en nu. Het leven vieren is een kunst juist op momenten dat de zee voor even oncontroleerbaar lijkt.<br />
<br />
<i>Mijn geloof aan U is anders dan vroeger, maar toch heb ik u lief -Shusaku Endo 'Stilte' </i><br />
<i><br /></i>
Liefs PrisPriscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-31988320688075657942017-01-19T07:25:00.000-08:002017-01-19T07:25:26.165-08:00Familiedroom <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-em20hWA3mcc/WIDZWf7Sl7I/AAAAAAAAAkw/Uy5M4-h-bLQ_bBIwRwV3jzOzNPVH1G7HwCLcB/s1600/FullSizeRender-15.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-em20hWA3mcc/WIDZWf7Sl7I/AAAAAAAAAkw/Uy5M4-h-bLQ_bBIwRwV3jzOzNPVH1G7HwCLcB/s320/FullSizeRender-15.jpg" width="320" /></a></div>
De zon verlicht de oude grenen houten tafel in de woonkamer van de boerderij. Het verwarmt me terwijl ik al schrijvend bij de openslaande deuren zit. Ik kijk af en toe naar buiten, naar de vrijheid rondom het huis. Dan laat ik me ogen weer rondkijken in de woonkamer, naar de oude houten balken die het huis zijn karakteristieke uitstraling geven. Wat ben ik toch van deze plek gaan houden met al zijn gebreken. De kou die aangemoedigd door de wind dwars door de kieren van de boerderij naar binnendringt, neem ik voor lief. Mijn kinderen zijn hier gelukkig, genieten van de ruimte die het huis te bieden heeft. Verstoppen zich met vriendjes in nisjes, kasten en geheime plekjes die de oude boerderij voor het zicht verscholen heeft. Geregeld hoor ik ze rennen over de gang en springen van het trappetje dat naar het opkamertje leidt. Een prachtige kamertje net iets hoger gelegen doordat daaronder de muffige kelder zich bevindt. Steevast roep ik dat ze niet mogen springen omdat het geluid tot in mijn botten door dringt. Maar mijn buik maakt een vreugde sprong terwijl ik hierover mijmer, mijn kinderen zijn gelukkig. <div>
<br /></div>
<div>
Dit moment in de tijd wil ik vasthouden voor hen omdat het leven zo kwetsbaar is. De onvoorspelbaarheid ervan bezorgt me stress, elke dag is weer anders in het gezinshuis. Vandaag een dag van brandjes blussen en boze buien proberen bij te sturen. <div>
Voor ons als ouders is het niet altijd gemakkelijk het werk dat we doen, echter mijn eigen kleintjes zijn gelukkig. In dit huis met beide ouders altijd om hen heen. </div>
<div>
Terwijl ik droom over wereldreizen, over mensen inspireren, nieuwe horizonnen ontdekken, vlammende momenten die mijn leven opfleuren, is dit moment in de tijd waar het ten diepste omdraait. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Soms moeten we risico's nemen zo nu en dan moeten we in het diepe springen maar niet ten koste van alles. Aan mijn jeugd heb ik niet veel mooie herinneringen. Veel wonden zijn er in mijn ziel geslagen in de jaren van mijn kindertijd. Mijn grootste droom is altijd geweest dat mijn kinderen terug kunnen kijken op een gelukkige tijd. Geheel perfect ouderschap is onmogelijk ook wij hebben terugkijkend keuzes gemaakt die niet altijd het beste waren voor ons gezin. De balans vinden tussen dromen naleven, jezelf ontplooien en het beste voor de kinderen beslissen is een uitdaging. Na tweemaal verhuizen vanwege werk en het verdriet door schoolwisselingen waar mijn kleintjes door heen moesten staat mijn besluit vast. Ik ben nog jong die wereldreizen komen wel. Ik kan ook dromen uitleven vanuit dit kleine schattige dorpje met al haar vriendelijke inwoners. En welke droom is er nu groter dan de droom in het teken van de liefde en warmte van een familie. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Dus laten we nu allen even rustig gaan zitten, om ons heen kijken en voor elke negatieve gedachte twee dingen van dankbaarheid uitspreken. Laten we voor een moment even mijmeren over ontzagwekkende toekomstperspectieven en dan diep ademhalen en vonkjes gaan verzamelen. Zodat tevredenheid ons hart kan vullen en we van daaruit gaan dromen. Geef je partner een knuffel, omhels je kinderen. Steek vanavond kaarsjes aan zodat de rommel even aan het oog onttrokken is en je kan ontspannen. Doe je voeten omhoog en geniet van kleine vonkjes die het leven zijn sprankeling geven. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
<i>Laten we samen een sprookje leven</i></div>
<div>
<i>Jonkvrouw en prins, door een wondere wereld omgeven</i></div>
<div>
<i>In een verhaal vol ridders en woeste draken</i></div>
<div>
<i>Temidden van avontuur dat ons hart doet ontwaken </i></div>
<div>
<i> -Priscilla</i></div>
<div>
<i><br /></i></div>
<div>
Liefs Pris</div>
</div>
Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-15290156195745635152016-12-30T06:30:00.001-08:002016-12-31T03:16:06.074-08:00Mijn authentieke zelf <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-WaQwIJiQAgw/WGZvPG2A_DI/AAAAAAAAAkM/naJWjjXPxNYG-uLUlo2NRCJ7OakK0XbtACLcB/s1600/away-1458513_960_720.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://3.bp.blogspot.com/-WaQwIJiQAgw/WGZvPG2A_DI/AAAAAAAAAkM/naJWjjXPxNYG-uLUlo2NRCJ7OakK0XbtACLcB/s320/away-1458513_960_720.jpg" width="320" /></a></div>
De kou slaat me op de keel, een ijzige wind doet me bibberen terwijl ik Flow uitlaat bij de weilanden achter onze boerderij. Ik mijmer over het jaar dat nog net niet geheel achter me ligt. Diverse intense momenten laat ik de revue passeren. Ik kom tot de conclusie dat ondanks de tranen die er rijkelijk gevloeid hebben en ondanks alle veranderingen die er hebben plaatsgevonden, het toch best een aardig jaar is geweest.<br />
<br />
Niet makkelijk maar wel goed. Een jaar waarin ik de weg naar mijn persoonlijke legende heb terug gevonden. Mijn eigen weg die past bij mij als mens, gevonden na een zoektocht door religie. Een reis waarin ik meerdere keren mijn authentieke zelf genegeerd heb vanwege meningen van andere mensen. Nauwelijks gaf ik ruimte aan mijzelf als persoon, overspoeld door innerlijke stemmen die niet van mijzelf waren, verwijderde ik steeds meer van de route die ik moet gaan in het leven.<br />
<br />
De laatste paar maanden ben ik steeds opnieuw in contact gekomen met mensen die net als mij een persoonlijke reis hebben afgelegd. Die ergens op een moment tot de ontdekking zijn gekomen dat het nu tijd is voor hen zelf. Voor het ontdekken van eigen normen en waarden los van welke leerstelling dan ook. Hun verhalen hebben me in laten zien, dat wanneer er ruimte is voor je eigen unieke zelf, dat dan het Universum zich samenspant om jou op de weg te leiden, die al voor de grondlegging van de wereld voor je was uitgestippeld.<br />
<br />
Een weg van vrijheid los van kaders en beperkingen die je denken beheersen. Een weg waarin je een open houding aan kan nemen om te ontdekken wat de schepping jou te leren heeft. Dat brengt veel meer rust en vrede, dan welke door ambitie gedreven hunkering naar erkenning. De mens is gevoelig voor erkenning, daardoor past het zich aan om zichzelf uiteindelijk kwijt te raken in een web van rollen die het ten tonele voert.<br />
Je hoeft jezelf niet te bewijzen, het leven is daar te kort voor. Wees dankbaar voor het hier en nu. Vanuit die dankbaarheid zal elke bitterheid wegvloeien en elke noodkreet om erkenning. Want dat verlangen naar bevestiging vermoeid en het behaalde succes zal dan alleen maar dienen als een fragiel laagje rondom de pijn.<br />
<br />
Geef jezelf in 2017 de ruimte om te zijn. In al je lelijkheid, met al je gebreken, ben je zoveel mooier dan een persoon die nep is en niet meer in verbinding staat met zijn ware identiteit.<br />
<br />
Al wandelend in de kou, met een hond die als een dolle graaft en heen en weer springt, komen deze gedachtes naar me toe. Terwijl ik verder wandel doe ik mezelf een belofte. Een belofte passend bij mijn jaarlijkse voornemen van liever zijn voor mezelf. Ik beloof aan mezelf, dat ik na een jaar van loslaten, ik in het aankomende jaar ruimte ga geven aan het meisje dat ik ooit was. Haar ga ik gestalte geven, ik ga haar voor eens en voor altijd een stem geven zodat ze kan zeggen dat wat het kind van toen niet kon. Met mijn pen in mijn hand ga ik haar opnieuw tot leven wekken, haar herinneringen herbeleven om te ontdekken de rode draden die door mijn legende heen geweven zijn.<br />
<br />
Doing as others told me, I was blind.<br />
Coming when others called me, I was lost.<br />
Then I left everyone, myself as well.<br />
Then I found everyone, myself as well<br />
- Rumi<br />
<br />
Liefs PrisPriscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-92214165881108938232016-12-14T02:33:00.003-08:002016-12-14T02:42:11.462-08:00Het huisje op de heuvel<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-wnCrz00AfI4/WFEftELBT4I/AAAAAAAAAjw/i_HmFnMA6CodTuW2JHS-0AotzpAJ61xbQCLcB/s1600/djvu4jxv1q8-sebastian-unrau.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-wnCrz00AfI4/WFEftELBT4I/AAAAAAAAAjw/i_HmFnMA6CodTuW2JHS-0AotzpAJ61xbQCLcB/s400/djvu4jxv1q8-sebastian-unrau.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: right;">
Kijk daar staat boven op de heuvel, een vervallen huis.</div>
<div style="text-align: right;">
Verlaten, koud en leeg alleen woont daar nog een muis.</div>
<div style="text-align: right;">
De spinnenwebben voor de ramen, zie ze dansen in de wind.</div>
<div style="text-align: right;">
In dat huisje woonde ooit een dame, met de onbevangenheid van een kind. </div>
<div style="text-align: right;">
Ze kleurde haar omgeving met levenslust en toekomstdromen. </div>
<div style="text-align: right;">
Hoop vloeide uit haar voort, als een rivier met vele stromen. </div>
<div style="text-align: right;">
Op een dag volgde ze het pad, de wijde wereld in. </div>
<div style="text-align: right;">
Ze liet alles achter, op weg naar een nieuw begin. </div>
<div style="text-align: right;">
Ze leeft haar legende, haar toekomst, in het nu. </div>
<div style="text-align: right;">
En zelfs wanneer het leven regent, danst ze haar dromen, zonder paraplu.</div>
<div style="text-align: right;">
Wanneer je het huisje ziet, denk dan eens aan al haar schitterende kleuren.</div>
<div style="text-align: right;">
Vindt daarin de hoop, om zelf het pad te volgen en je leven op te fleuren. </div>
<div style="text-align: right;">
Verlaat jouw eigen huisje en trek de wijde wereld in.</div>
<div style="text-align: right;">
Elke dag opnieuw biedt het universum, ook aan jou, een nieuw begin.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Liefs Pris.</div>
Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-22038790631805216062016-12-12T09:54:00.003-08:002016-12-12T10:40:05.883-08:00Een huis waar liefde woont<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-t4cJNBF13HU/WE7jb5bUkyI/AAAAAAAAAjg/0ZLrd7CGwxYoEouOXv7xkxetaVsUMqxfwCLcB/s1600/heart-268151__340.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-t4cJNBF13HU/WE7jb5bUkyI/AAAAAAAAAjg/0ZLrd7CGwxYoEouOXv7xkxetaVsUMqxfwCLcB/s320/heart-268151__340.jpg" width="212" /></a></div>
De mist bedekt de weilanden rondom het gezinshuis. Een prachtige serene vertoning, de boerderij die in alle rust lijkt te ontwaken, verdoezelt de rumoer die er binnen plaats vindt.<br />
Er wordt gezaagd, geboord, schilderijtjes opgehangen. Bedden worden er verschoven, jongens kamers worden omgetoverd tot dames paleisjes. Iedereen helpt mee om plaats te maken voor nieuwe kinderen die in het gezinshuis komen wonen. Een plek in dit huis waar liefde woont.<br />
<br />
In de laatste maand van dit jaar staat het gezinshuis op zijn kop. Onverwachts snel vullen de kamers zich. Voor het eerst zitten we helemaal vol. De december maand die in het teken staat van familie en samen zijn ziet er voor veel kinderen binnen de jeugdzorg anders uit. Ze moeten verhuizen, wennen, zich aanpassen in nieuwe situaties. De crisissituaties stoppen niet, onrust gaat maar door, ook in een maand vol van lichtjes en gezelligheid.<br />
<br />
Wij in het gezinshuis doen ons best, deze kinderen een thuis te bieden. Maar we kunnen nooit vervangen de plek waar ze naar verlangen. Thuis bij hun eigen ouders, in een ideale situatie waar alles goed is. Hoe hard we ons best ook doen, hoe mooi we de kamers ook maken, hoe lief en aardig we ook proberen te zijn, we kunnen het niet heel maken. We kunnen de leegte niet opvullen. Dat is gewoonweg onmogelijk, onbegonnen werk. Hoe moeilijk het ook is, dat moeten we accepteren.<br />
<br />
Vanuit die leegte, vanuit dat verdriet, vanuit die acceptatie dat wij altijd de plek zijn waar kinderen niet willen zijn, moeten we gaan bouwen. Beginnen bij het begin, een stukje vertrouwen te winnen. Het proces van vertrouwen is een lang traject, we moeten niet te snel willen, het fundament heeft tijd nodig. De grond waarop het gebouwd wordt is zanderig en soms vol met bikkelharde stenen. En dan als de tijd daar is, om een beetje op te bouwen, zijn er altijd weer aardse verschuivingen die het fundament doen schudden. Met dat in ons achterhoofd, vieren we minuscule overwinningen. Zijn we blij met elke vonkje van vooruitgang.<br />
<br />
Zo aan het einde van het jaar moeten wij nog een stapje harder gaan. Het tentdoek wijder uitspannen, onze armen langer maken, onze harten laten groeien om zo meer liefde te kunnen geven. We boren onze bronnen aan, gaan sensitief en responsief handelen. Houden onze ogen open om goed te observeren of iedereen zich goed voelt. En tussen alles door, bereiden we ons voor op kerst en oud en nieuw. Want zoals elk jaar vieren we dat met familie en vrienden en sluiten we het jaar af met een knal, een vonkjes regen van gezelligheid.<br />
<br />
So, I love you because the entire universe conspired to help me find you. -Paulo Coelho<br />
<br />
Liefs PrisPriscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-27946736808744988582016-12-05T01:48:00.000-08:002016-12-05T02:02:55.639-08:00Mijn legende <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-HlRrz1ynEl8/WEU3qarY6LI/AAAAAAAAAjE/ccAupLXdcpM8vmHXPqaQfjZFSn7LEPhqwCLcB/s1600/IMG_6112.JPG" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://3.bp.blogspot.com/-HlRrz1ynEl8/WEU3qarY6LI/AAAAAAAAAjE/ccAupLXdcpM8vmHXPqaQfjZFSn7LEPhqwCLcB/s320/IMG_6112.JPG" width="320" /></a></div>
Een laagje ijs bedekt het landschap. Met mijn warme adem vorm ik wolkjes in de koude lucht. De winter is in aantocht. Hoewel ik niet iemand ben die met een smachtend verlangen uitkijkt naar sneeuw en ijs, merk ik dat het landschap waarin de winter zichzelf langzaam tentoonstelt, me een gevoel van geluk bezorgd.<br />
De winter verteld me dat het einde van dit jaar in aantocht is en dat maakt me ergens blij. Wat een jaar ligt er achter ons een jaar van transitie naar een nieuwe fase in ons leven. De weken vliegen voorbij, weken waarin we intense beslissingen hebben genomen. Terugkijkend voel ik me trots, trots op ons als gezin, trots op ons als stel. Wat hebben we een moedige stappen gezet. En nu terwijl de winter de aarde kust zien we de vruchten. Dromen worden werkelijkheid en het overspoelt me met ontzag.<br />
<br />
Dit jaar hoorde wij onze persoonlijke legende roepen. Het riep ons op de kerkelijke setting voor eens en voor altijd achter ons te laten. Het liet ons een nieuwe weg zien. Een weg die ons naar vrijheid heeft gebracht. We hebben een deur dichtgegooid, genoeg is genoeg. Jaren van onrust in onze ziel, jaren waarin we ons keer op keer schuldig voelde, waarin we opnieuw en opnieuw verwikkeld raakte in zaken vol roddel en laster, we hebben het afgesloten. Het heeft ons gevormd tot waar we nu zijn. Het is een deel van ons verhaal. Maar het is niet wie we zijn. Onze legende die geleefd moet worden bevindt zich daar niet. Het afgelopen jaar moesten we vanuit die kaders breken om werkelijk te ervaren dat religie een plek van gevangenschap is.<br />
<br />
We zijn gegroeid als mens en dat voelt goed. We genieten intens van het leven en we zijn niet langer meer bezig met zaken die er niet toe doen. Wat heeft het ons een hoop goeds gebracht. We zijn dankbaar voor alle nieuwe contacten die erop ons pad gekomen zijn. Contacten waar we anders niet voor open stonden, gewoonweg omdat we daar geen tijd voor hadden. Vriendschappen die ons zoveel moois hebben laten zien. De kracht om ondanks alles het leven te blijven vieren.<br />
<br />
Voor ons was het deze keuze, het achterlaten van onze veilige kaders. Maar wij zijn niet de enige. Het afgelopen jaar is voor veel mensen intens geweest. Veel moedige keuzes zijn er gemaakt. Vele deuren zijn er dichtgegaan. Vele dromen zijn er geboren. Meerdere mensen hebben hun legende horen roepen, zijn het huis van veiligheid uitgestapt en de weg naar het onbekende ingeslagen. Wat is het leven toch mooi en wat zijn mensen toch prachtig. Wat is de ziel toch kwetsbaar en tegelijkertijd zo ongelooflijk krachtig.<br />
<br />
Wat is het een rijkdom om verbonden te zijn met zoveel diverse mensen. Allemaal verschillende persoonlijkheden uniek in hun zijn. En ik als mens mag me openstellen voor al die andere mensen. Het contact aangaan en me laten inspireren door hun persoonlijke verhaal. Deze december maand ga ik me in het bijzonder openstellen voor diegenen die niet zo gemakkelijk het contact aangaan. Enerzijds om er voor hen te zijn. Anderzijds omdat ik in de zoektocht naar mijn legende wie weet misschien wel net dat beetje inspiratie nodig heb, vanuit het verhaal van die ander.<br />
<br />
<i>In het hart van de strijder wordt de droom, omhuld door mist, geboren. Stralen van moed bewegen de dromer op de weg die voor hem ligt. De zon toont hem zijn legende en de toekomst herrijst, in het nu, vanuit de nevel. -Priscilla de Vries </i><br />
<br />
Liefs Pris<br />
<br />Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-88814263788472340932016-11-01T07:02:00.000-07:002016-11-01T07:02:07.699-07:00Loslaten & Accepteren <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-Vj8iWYi2C4A/WBifFwk-wBI/AAAAAAAAAiM/-sbuEVZmL_A_2seGNxbz3s1kEJerOQcCACLcB/s1600/boy-447701_960_720.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="214" src="https://3.bp.blogspot.com/-Vj8iWYi2C4A/WBifFwk-wBI/AAAAAAAAAiM/-sbuEVZmL_A_2seGNxbz3s1kEJerOQcCACLcB/s320/boy-447701_960_720.jpg" width="320" /></a></div>
Het moeilijkste in het werk als gezinshuisouder is toch wel; dat jij nooit de uiteindelijke beslissingen neemt. Ondanks dat je 24/7 de zorg voor het kind draagt, verantwoordelijk bent voor zijn of haar ontwikkeling, kan je niets anders dan los laten wanneer er tegen, dat wat jij vind dat goed is, besluiten genomen worden.<br />
Keuzes waarvan je weet dat het de ontwikkeling zal stagneren, je als gezinshuisouder extra werk krijgt, omdat het gene je hebt opgebouwd weer wordt afgebroken.<br />
<br />
Ik snap dat netwerken van kinderen belangrijk zijn, maar meerdere keren heb ik ervaren dat die netwerken niet altijd bijdragen aan het welzijn van een kind. De momenten dat kinderen weer thuis komen, binnen ons gezin, verlopen dan extra moeizaam. Na vele jaren van ploegen kan het zomaar ineens gebeuren dat er vanuit Jeugdzorg besloten wordt dat er gewerkt moet worden naar een terugplaatsing.<br />
<br />
Het zorgen voor kinderen met gedragsproblemen is goed te doen. Het is werk waar we als gezinshuisouder voor gekozen hebben, waar we van genieten. We zien kinderen opbloeien, vaardigheden ontwikkelingen. We zien schoolprestaties verbeteren, boosheid verminderen, openheid ontstaan in de ziel van een kind. We vinken zaken af en zien met kleine stapjes kinderen groeien.<br />
Met alles wat in je is, wil je als gezinshuisouder, die groei vasthouden. De kleine vonkjes vieren en tot vlammen zien ontwikkelen. Maar wij beslissen niet, uiteindelijk hebben wij niets te zeggen. We kunnen advies geven, maar het gebeurt vaak, dat er niet naar geluisterd wordt. Dat er anders besloten wordt en dat je los moet laten, de schouders eronder moet zetten, plannen moet uitwerken waar je niet achterstaat.<br />
<br />
We zien de stress toenemen met als gevolg dat de ontwikkeling stagneert en een kind terugvalt in oude gewoontes. Net als ons hebben vele andere gezinshuisouders en pleegouders hiermee te maken. Je kent het kind door en door, ondanks je professionele houding van afstand en nabijheid, ga je van een kind houden. Je ziet het fout gaan maar je staat met je rug tegen de muur. Op die momenten word ik geplaagd door nare gedachtes. Vraag ik me regelmatig af; waarom doen we dit eigelijk? Jaren van werk wordt, voor je gevoel, aan de kant gegooid omdat iedereen tevreden gehouden moet worden. Heeft dit werk dan wel nut? Maakt het dan wel echt verschil in het leven van een kind?<br />
<br />
De financiële onzekerheid, altijd weer de vraag of indicaties wel verlengd gaan worden. Verschillende gemeentes die allemaal andere regels hanteren. De zwaarte daarvan valt dan wel mee, wanneer ik het vergelijk met het niets te zeggen hebben, wanneer het er werkelijk toe doet.<br />
Op die momenten strijd ik tegen negatieve gedachtes, ga ik terug naar het eerste verslag dat ik ooit over het kind gemaakt heb. Dan kijk van een afstandje naar het kind, met het oude gedrag in mijn gedachtes. Vier ik de vonkjes en hoop ik dat hij of zij ooit terugdenkt aan de jaren dat het in ons gezin heeft gewoond. Hoop ik dat het iets van dankbaarheid voelt of dat de gedachte aan ons een glimlach op het volwassen gezicht, van het kind waar ik van ben gaan houden, tovert.<br />
<br />
This is the start of our sweet little story, the part where your page meets mine.<br />
No matter where your tale takes you tomorrow our story will always read love.<br />
<br />
Liefs Pris<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-91844641471386565182016-10-31T03:38:00.000-07:002016-10-31T04:41:44.820-07:00vijfhonderdjaar van vrijheidsstrijd <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-TjSHZAsQnHs/WBceFTV8DYI/AAAAAAAAAh0/Z-czEQvpXwgEEYjRMjyveBy2ebrHwDvXwCLcB/s1600/martin-luther-617287_1920.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="213" src="https://1.bp.blogspot.com/-TjSHZAsQnHs/WBceFTV8DYI/AAAAAAAAAh0/Z-czEQvpXwgEEYjRMjyveBy2ebrHwDvXwCLcB/s320/martin-luther-617287_1920.jpg" width="320" /></a></div>
Het is koud, de wind waait guur door de straten. In het donker verschijnt een figuur, hij sluipt langzaam richting de deur van de kerk. Even kijkt hij om, de spanning is voelbaar in de atmosfeer. Dit moment brengt een beweging opgang, een geestelijke dreun, de hemelen schokken ervan. Met een paar slagen, nagelt Martin Luther, deze dag, over een jaar vijfhonderd jaar geleden, zijn 95 stellingen, aan de deur van de Slotkerk te Wittenberg.<br />
<br />
Een daad waar moed voor nodig was. Hij wilde hiermee de wantoestanden aan de kaak stellen, en dat lukte hem. Dit moment was nog maar het begin, niets in vergelijking met de moedige keuzes die Martin Luther verder in zijn leven moest maken. Toen hij de stellingen aan de muur nagelde, wilde hij niet zozeer het gevecht aangaan met het instituut dat hem voedde, hem gemaakt had tot wie hij was. Maar uiteindelijk kon hij niet anders dan wel daadwerkelijk te confronteren, daarom zal 31 oktober 1517, het begin van de reformatie kenmerken.<br />
<br />
Hij zette zijn leven op het spel, om zijn tijdgenoten in vrijheid te laten wandelen. Hij vocht tegen de onderdrukking van het gewone volk, hij was gedreven en wilde de bijbel leesbaar maken voor iedereen. Hij bevrijde vele monniken en nonnen, waaronder zijn vrouw, met gevaar voor eigenleven, uit de kloosters van die tijd.<br />
Martin Luther is voor mij een held, ik ben onder de indruk van zijn strijdvaardigheid. Wat hij teweeg heeft gebracht, daar plukken wij vandaag de dag nog de vruchten van. Soms zou ik willen, dat ik net zoveel lef had als hij. Dat ik niet alleen los liet en weg stapte, maar juist durfde te confronteren.<br />
Mijn ontdekkingen kenbaar te maken aan wie het horen wilt. Maar ik ben niet zo moedig, ik ervaar niet dat ik die weg moet gaan, ik durf het niet. Ik stapte weg uit de veiligheid van de kerk, ik zoek mijn weg, maar laat los het gene waar ik niet meer in geloof.<br />
Zijn leven stond op het spel, ik heb al geen zin om de confrontatie met roddel en laster aan te gaan. Vele reformatoren zijn gestorven in de strijd naar vrijheid. Tijdens de reis van wegkomen van de onderdrukking en misbruik vanuit het kerkelijke instituut. Mijn reis is hiermee niet te vergelijken, het is een stille tocht in mijn eigen ziel, ontdekkend hoe het spirituele, het kerkelijke, nu voor mij invulling moet krijgen. Ik koester de wijsheden die deze helden ons hebben nagelaten, laat me erdoor inspireren. Want de woorden die zij hebben opgeschreven, helpen ook mij vandaag de dag, in mijn zoektocht naar werkelijk vrij zijn.<br />
<br />
Vandaag sta ik stil en eer ik mijn grote voorbeeld. Ben ik dankbaar voor geloofshelden, die de weg zijn gegaan. Besef ik me opnieuw, dat we vandaag de dag, een belachelijke strijd voeren. We hebben het zo zwaar, binnen onze kaders. Hebben allemaal een mening maar durven niet daadwerkelijk te confronteren. We raken teleurgesteld voelen ons verraden, vechten om een plek, in een setting die veel te klein is voor ons allemaal. Het concept van de reformatie voerde zoveel verder dan een kerkelijke strijd. Het had gevolgen voor de gehele samenleving. Het was van groots belang voor ieder individu die leefde, in dat tijdperk van duisternis.<br />
Martin Luther, ik maak een diepe buiging en sta stil bij bijna, vijfhonderdjaar van vrijheidsstrijd. Vandaag vier ik mijn eigen loskomen van, kijk ik met een open vizier, naar de toekomst. Ik ga zoeken in mijn ziel, stel me open voordat wat komt, vier het leven temidden van imperfectie. Want ik mag vrij zijn.<br />
<br />
All who call on God in true faith, earnestly from the heart, wil certainly be heard, and will receive what they have asked and desired. -Martin Luther<br />
<br />
Liefs Pris <br />
<br />
<br />Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-5799725825768759992016-10-24T01:14:00.004-07:002016-10-24T01:17:45.653-07:00terugkeren naar de realiteit <div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://3.bp.blogspot.com/-jsFLcftqH80/WA3CEMR4hGI/AAAAAAAAAhk/iDl2W3Bfaf06GhdQ8kao-y3RkfytzWiagCLcB/s1600/FullSizeRender-13.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://3.bp.blogspot.com/-jsFLcftqH80/WA3CEMR4hGI/AAAAAAAAAhk/iDl2W3Bfaf06GhdQ8kao-y3RkfytzWiagCLcB/s320/FullSizeRender-13.jpg" width="320" /></a></div>
Langzaamaan veranderd het landschap, in oranje, bruine en gele kleurtonen. De eerste bladeren laten los, en luiden het seizoen in. Na een heerlijk lange nazomer, is de herfst nu ontwaakt. Het land bereidt zich voor, op regen en kou. Hoe lang de zomer ook bleef terugvechten, nu moet ze zich gewonnen geven, de natuur vervolgt haar weg, als een eeuwenoude traditie, de overgang der seizoenen.<br />
<br />
De afgelopen week heb ik nog even genoten, met de kleintjes in ons huisje op wielen, op een verlaten camping, in het bos. In de herfstzon met een wijntje, om vervolgens, in de avond, spelletjes te spelen bij de kachel in de voortent. Niet al te laat, met een boekje onder de wol, te ontsnappen aan de realiteit van het gewone leven. Veranderingen zijn in aantocht, nieuwe jeugdigen die in het gezinshuis komen wonen. Daarmee ook een storm van nieuwe gedragsproblemen, die we in banen moeten leiden. Ieder kind verdient een kans, maar soms is het zoeken of een gezinshuis setting ook echt de plek is om die kans te krijgen. Hoe goed we ook proberen te matchen, je ervaart het pas echt, wanneer alles samenkomt. Wanneer er daadwerkelijk met elkaar geleefd wordt.<br />
<br />
Het verstoppen in een droomwereld, helpt om de boel te relativeren. Om tot rust te komen en een plan te bedenken hoe alles in goede banen te laten lopen. Het draaien van een zelfstandig gezinshuis, voert zoveel verder dan alleen de zorg voor de kinderen. Het is balanceren tussen afstand en nabijheid. Voortdurend je grenzen aangeven, ten opzichte van de netwerken die schuil gaan achter de kinderen. Het opzetten van een vangnet, de samenwerking zoeken, met andere professionals die betrokken zijn bij het kind.<br />
<br />
Zoals de storm over het land trekt, de herfst de rust van de zomer verstoord, zo wordt mijn leven opnieuw heen en weer geschut. De vrijheid die ik ingegaan ben, helpt me om dichter bij mezelf te blijven. Het loslaten van regels en religie, heeft me ook in het werk, meer durf gegeven. Ik ben autonomer, weet waar ik voor sta. Dat is een verademing om te ervaren, maar soms ook lastig, in een werkveld waar uitstel en afstel vaak de boventoon voert.<br />
<br />
Deze week breken we het huisje op wielen af. Moet ik mijn droomwereld voor even achter me laten. Het campingleven komt ten einde, nu de herfst eindelijk zijn ware gezicht laat zien. Ik hoor in de verte de winter al roepen en besef me dat ik terug moet keren naar de realiteit. Te midden van stressoren vonkjes moet gaan zoeken. Het leven moet vieren, kaarsjes aan moet steken, om de duisternis te verlichten. Wat is het leven toch uitdagend, wat is vrijheid toch kostbaar. De wereld kan zo mooi zijn, als we allen leren temidden van imperfectie, lichtjes te ontsteken. Laten we stoppen met zoeken naar licht, laten we het licht in het donker zijn.<br />
<br />
We are the silver lining in any and every dark cloud we could ever find.<br />
There is no need to go looking for the light when you bring it with you. -Tyler Knott Greyson<br />
<br />
Liefs PrisPriscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-44256159018570255162016-10-11T03:54:00.002-07:002016-10-14T01:59:21.004-07:00Angst om te leven<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://4.bp.blogspot.com/-227y1bHXJV0/V_zD_CN8JRI/AAAAAAAAAhQ/gQVTRCi9bREnsG5QA2mkGnneR3HtZGAmACLcB/s1600/FullSizeRender-12.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://4.bp.blogspot.com/-227y1bHXJV0/V_zD_CN8JRI/AAAAAAAAAhQ/gQVTRCi9bREnsG5QA2mkGnneR3HtZGAmACLcB/s320/FullSizeRender-12.jpg" width="320" /></a></div>
Seks was voor haar een manier om te overleven. Gevangen in een web van leugens gaf ze zich elke keer over aan de Eros liefde. Haar angst om verraden te worden weerhield haar om haar hart te openen. Mannen waren leugenachtige wezens, niet te vertrouwen, haar hart moest ze gevangen houden. Verborgen onder een laag graniet, uit angst het te verliezen. Nooit werd ze verliefd, nooit liet ze een man binnendringen in de kooi van haar kilheid. Er waren wel aanzoeken van mannen die verlangde een held te zijn. Die haar een leven van hoop aanboden, maar ze wist diep van binnen dat het een leven van ellende zou zijn. Met een man die haar uiteindelijk zou inwisselen voor een ander, een mooier, jonger exemplaar om zijn lusten te bevredigen.<br />
<div>
<br /></div>
<div>
Totdat ze hem ontmoete, Michel. Ze ontmoete hem op een doordeweekse middag, terwijl ze aan het slenteren was door de straten van de stad. Ze boste tegen hem op en hij keek diep in haar ziel. Ze voelde zich ongemakkelijk, maar bleef in zijn ogen staren, ondanks de angst die haar probeerde te overmeesteren. Ze gaf zich over aan zijn aanbod, koffie te gaan drinken. Voor het eerst voelde ze, voor een moment, hoe het is om onbevangen te zijn. Zijn vriendschap koesterde ze, ze zagen elkaar regelmatig, hij was oprecht geïnteresseerd in haar. Echter de kooi van kilheid, hield haar hart in de greep, en nooit durfde ze daar uit los te breken. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Nu is ze een vrouw van bijna 90. Met een verbitterde blik in haar ogen. Nu het einde nadert, de dood die onontkoombaar is, huilt ze tranen van spijt. Tranen doordrenkt met het zout van bitterheid, pijn in het diepste van haar wezen, omdat ze nooit heeft gedaan waar ze diep in haar hart naar verlangde. Ze heeft geen spijt, van al die keren dat ze haar lichaam gaf. Ze koestert geen wrok tegen al die mannen die haar gebruikte. Ze heeft vrede gevonden in de fouten die ze heeft gemaakt, vrede met alles wat haar overkomen is. Echter de pijn, van de uitdaging die ze nooit is aangaan, vreet aan haar ziel. Sluimert in haar botten, bezorgt haar keer op keer verdriet. Het steekt in haar hart, dat ze nooit haar angst heeft losgelaten en de liefde van Michel heeft omarmt. Jaren heeft de vriendschap geduurd, totdat hij een andere liefde vond. Dat was te moeilijk, te pijnlijk, te confronterend. Vanaf dat moment heeft ze de deur voorgoed dichtgegooid. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Haar nalatenschap aan de wereld lijkt niet veel. Echter onderschat de les van haar leven niet. Haar wijsheid laat ze achter aan ons die ervan willen leren. Laat angst je nooit weerhouden om te doen, te leven je legende. Laat het je nooit weerhouden van die momenten dat Agapeliefde zich aandient. Wanneer je de Agape ontmoet, geef je er dan aan over. Het komt in vele vormen, je herkent het zeker. Want voordat je naar deze wereld kwam omringde Agape je. Het is uniek in zijn vorm, heeft je geschapen in de baarmoeder. Ontworpen voor je legende. Laat de les van haar leven, gegraveerd zijn in je hart. Open je zelf voor de kansen die het leven je schenkt. Voor je het weet heb je spijt van nooit geworden dromen.<br />
<br />
<i>'Een schip is het veiligst wanneer het in de haven ligt, maar daar zijn schepen niet voor gebouwd' -Paulo Coelho </i></div>
<div>
<br />
Liefs Pris</div>
Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-43217282048938649072016-10-02T07:32:00.001-07:002016-10-02T07:32:36.607-07:00De held in mijn eigen verhaal<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-1S_HnekN6p8/V_EZeOdaq5I/AAAAAAAAAg8/pAXeWQcA7G8K0hGxdYk-DDS2PEnkLRBsgCLcB/s1600/FullSizeRender-11.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="320" src="https://1.bp.blogspot.com/-1S_HnekN6p8/V_EZeOdaq5I/AAAAAAAAAg8/pAXeWQcA7G8K0hGxdYk-DDS2PEnkLRBsgCLcB/s320/FullSizeRender-11.jpg" width="240" /></a></div>
Ons leven is een constante cycles van crisis en euforie. Het is aan ons om een manier te vinden, hoe een held te worden in ons eigen verhaal. De worsteling met onze angsten aan te gaan, ze niet te overschreeuwen en niet net doen alsof de uitdaging er niet is. We moeten de draak in de ogen kijken. We moeten hem verslaan om de prinses als beloning te kunnen ontvangen. Pas dan kunnen we terugkeren, naar het huis van ons gewone leven, met de euforie van de overwinning, om te wachten tot een nieuwe draak zich aandient.<br />
<br />
Mijn blog 'kleinevonkjes' is ontstaan in een periode die zwaar voor mij was. Ik had het pittig met mijn draai te vinden in een leven samen met kinderen met ernstige gedragsproblemen. Om dagelijks met dat leed geconfronteerd te worden, in een huis te wonen, met kinderen die het uiterste van mij vroegen. Dat was een moeilijke uitdaging, het vroeg alles van me en nog steeds leef ik met de dagelijkse realiteit van de balans zoeken tussen genieten en de moeilijkheden die erop me afkomen.<br />
<div>
Na aanmoedigen van Jonathan, heb ik mijn blog gerealiseerd. Om mezelf en anderen te inspireren, in het dagelijks leven, vonkjes te herkennen. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Door de jaren heen is mijn blog steeds persoonlijker geworden en neem ik mijn lezers mee op reis, door mijn eigen worstelingen. Hoop ik anderen te inspireren om net als mij, ondanks dat het leven komt zoals het komt, te blijven genieten. Van iemand die haar diepste gevoelens overschreeuwde, ben ik verandert in iemand die, met een lijf dat soms trilt van angst, de confrontatie aangaat met haar verborgen ik. Soms bezorgt het me nachtmerries, maar ondanks de angst voel ik een steeds groter wordend vonkje in mijn buik. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
En om eerlijk te zijn is mijn leven nog steeds niet perfect. Ik ben tot de conclusies gekomen dat het ook nooit perfect zal zijn. Dat er altijd opnieuw, een nieuwe crisis op mij wacht. Een uitdaging om mij uit de sleur van alle dag te halen. Leed dat mij de kans gunt om mijn heldenmoed te tonen. Vele die mijn blog lezen kennen mij verhaal niet, weten niet de uitdagingen waar ik als klein meisje voor heb gestaan. Ze zien mij als een vrouw die haar mannetje staat, maar weten niet van alle draken die ik heb moeten verslaan, om te zijn wie ik nu ben.<br />
Maar op een moment in mijn leven heb ik ervoor gekozen, mijn eigen verhaal te gaan leven. Om de pijn en het verdriet te omarmen en vonkjes te verzamelen. Soms is het een keus die ik dagelijks moet maken, af en toe gaan er weken voorbij dat er een vonkjes regen op mij neerdaalt en dat ik alleen maar kan stralen en genieten. </div>
<div>
<br /></div>
<div>
Mijn blog is er om die vonkjes te verspreiden, om andere helden, moed te geven, zodat ze eindelijk hun verhaal gaan leven. Niet heel ver van nu start ik met Bureau Levensvonk. Daarmee hoop ik nog meer harnassen op te kunnen poetsen. Paarden op te zadelen en zwaarden te dragen om de helden in wording levenskracht te geven. Ze richting hun draken aan te moedigen, zodat ze de prinses, hun niet geworden dromen, kunnen ontvangen. Om ondanks de steeds terugkomende crisis, de uitdaging aan te gaan, want het is aan ons om, ondanks imperfectie, gewoon ons verhaal te gaan leven.<br />
<br />
Out of suffering have emerged the strongest souls; the most massive characters are seared with scars. -Kahlil Gibran<br />
<br />
Liefs Pris</div>
<div>
<br /></div>
Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-7095257481026701665.post-53311233645994006592016-09-27T06:50:00.001-07:002016-09-27T07:08:12.616-07:00De strijd tegen negativiteit<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://1.bp.blogspot.com/-yOaTet7rk3E/V-p3Of2QhLI/AAAAAAAAAgo/Cu4PPSGO17QQD_IFX4ukpvctbOKRcAIXgCLcB/s1600/FullSizeRender-10.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="240" src="https://1.bp.blogspot.com/-yOaTet7rk3E/V-p3Of2QhLI/AAAAAAAAAgo/Cu4PPSGO17QQD_IFX4ukpvctbOKRcAIXgCLcB/s320/FullSizeRender-10.jpg" width="320" /></a></div>
Negativisme heeft me jaren lang in zijn greep gehouden. Het heeft zich vastgezet in het diepste van mijn ziel. Overschreeuwd met geloofstaal, met een dosis positiviteit, heb ik het weg kunnen drukken, heb ik het lange tijd verborgen kunnen houden, zelfs voor mezelf. Een klap in mijn gezicht, een confrontatie die het er allemaal niet mooier op maakt. Het besef dat ik nooit werkelijk kan genieten omdat er altijd een hoger doel is, een betere keuze, die ik had kunnen maken. Nu pas besef ik me de strijd die al zo lang in mij woekert, mijn ware ik, die ik nooit onder ogen kon komen. Ik wilde vol positiviteit zijn, een soort van goeroe die met krachtige taal elke negatieve gedachte ten gronde zou richten. Bij elke teleurstelling, zag ik altijd nieuwe hoop. Bij elk verdriet was daar altijd wel weer een zonnestraal. Door nooit werkelijk te voelen, de pijn van het verlies, gaf ik negativisme grond om in te woekeren.<br />
<br />
Ik kan het dan ook niet langer meer aanhoren. Geloofstaal dat klinkt als; Nou, als dit het niet is dan is er vast iets beters. Of altijd maar die oproep om positief te zijn, zo erg is het ook weer niet, het komt wel weer goed. Houd op, soms komen dingen niet goed, soms is het leven gewoon niet maakbaar. Zo nu en dan moeten we accepteren dat de dingen anders lopen, dat we pijn gedaan zijn. Dat vertrouwen geschonden is en dat het onmogelijk is dat te herstellen.<br />
Er zijn gebeurtenissen in het leven, die we moeten verwerken. Wanneer mensen uit ons leven verdwijnen dan moeten we onszelf toestaan door een proces van rouw te gaan. Het is niet zomaar weer goed, het is niet altijd het beste, soms is daar gewoon een intense pijn van eenzaamheid die we moeten voelen.<br />
We willen zo graag in deze maakbare wereld elke nederlaag als overwinning vieren. We durven de pijn niet te voelen omdat we bang zijn overspoeld te raken door negatieve emoties. Echter deze spiegel laat me zien, dat juist door tijd te nemen, onveranderbare zaken te verwerken, dat, dat werkt als een waar schild tegen deprimerende gedachtengangen. Dat je ondanks die leegte, ondanks dat verdriet, je leert door te zetten en je dromen achterna blijft jagen. Op die wijze, door het leed te accepteren, groeien we boven onszelf uit. Zijn we instaat temidden van de regen te dansen. Bevechten we de negativiteit en zal een onwrikbare positieve levensstroom van binnen gaan stromen. Dus nu even geen tjakka taal voor mij, even geen mantra van overwinnende bijbelversen, nu even niet, ik ga erdoorheen. Ik ga afrekenen met de sluier die mij bedekt, ik ga het leed voelen en onder ogen komen, huilen aan de oever van de rivier om me met haar stromen mee te laten voeren.<br />
<br />
De kinderen in mijn huis kan ik niet vertellen, dat het misschien wel beter is zo. Dat het een hoger doel heeft in het leven, dat ze niet kunnen opgroeien bij hun eigen papa en mama. Ik kan ze niet vertellen dat ze het positief moeten bekijken, dat zou harteloos zijn, volkomen los van de realiteit waarmee deze kinderen te dealen hebben. Ik zal ze moeten leren, ondanks dit leed, toch alles uit de dag te halen. Ondanks dat het nooit helemaal goed is, nooit helemaal compleet, er vonkjes schijnen. Hoe vreemd is het dan toch dat wij als volwassenen, altijd direct het positieve moeten zien. Waarom zijn we zo bang te vallen in de put van depressie? Het leven hoeft niet perfect te zijn, ondanks pijn en verdriet kunnen we genieten. Dat is de levenskracht in haar meest unieke vorm. Niet gemaakt, geen overschreeuwende leegte, maar puur en echt.<br />
<br />
<i>If you only walk on sunny days, you will never reach your destination. -Paulo Coelho</i><br />
<br />
Liefs Pris<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />
<br />Priscilla de Vrieshttp://www.blogger.com/profile/01133630214831543275noreply@blogger.com0